Filipijnen: 3 t/m 26 januari
Door: Milou
Blijf op de hoogte en volg Milou
26 Januari 2018 | Filipijnen, Cebu City
Eind van de middag kwam ik aan in het guesthouse. Het was nogal een avontuur om er te komen. Vanaf de boot was het een uur rijden met de tricycle en daarna nog 1 km naar beneden lopen. Het laatste stuk naar de kamer was te bereiken door een steile trap van zo’n 100 treden. Ik kwam dus behoorlijk bezweet aan maar kon me meteen opfrissen onder de koude douche en daarna weer alle trappen op naar het restaurant. Deze plek is midden in de jungle aan de Loboc rivier. Een prachtige plek. En lekker old school zonder WiFi. In het restaurant serveren ze heerlijke maaltijden. Eindelijk weer wat groenten en fruit!
De volgende ochtend werd ik vroeg wakker van de geluiden uit de jungle. Na een lekker ontbijtje kreeg ik een lift van de Belgische eigenaar naar de weg en vanaf daar nam ik de bus naar de Chocolate Hills. Een onverklaarbaar natuurverschijnsel van allemaal ronde heuvels die in de zomer bruin kleuren. Ik werd door een habal habal (man met motorbike) rondgereden tussen de bergen en daarna nog naar een uitkijkpunt. Eenmaal terug in het dorpje heb ik wat kokosbroodjes gekocht bij de bakker als lunch en daarna heb ik de jeepney gepakt naar een tarsier opvang. Dit zijn de kleinste aapjes van de wereld met hele grote ogen. Ze kunnen hun hoofd 360 graden draaien en hun oren en staart richten zich naar waar het geluid vandaan komt. Het was een kleinschalige opvang waar ik werd rondgeleid door een schattig meisje. Na de opvang kwam ik bij de bushalte een chick uit Spanje en een vent uit Engeland tegen die in hetzelfde guesthouse verbleven als ik. We hebben met z’n drieën gewacht en gewacht en gewacht. Uiteindelijk kwam de laatste bus de hoek om. He-le-maal afgeladen. Kinderen hingen letterlijk aan de bus en er zaten al 4 mensen op het dak. Wij gingen voor de full filipino experience en zijn dus ook het dak op geklommen waar we tussen de zakken bananen, kokosnoten en frisdrank konden zitten. De bus stopte letterlijk (!) elke 30 meter dus het duurde bizar lang tot we terug waren maar het maakte allemaal niet uit. We waren zelf al een attractie op zich. Alle kinderen zwaaiden naar ons. Heel leuk om het dagelijkse Filipijnse leven te zien buiten de toeristische gebieden.
Net voor het donker waren we terug en konden we na een lekkere douche genieten van het avondeten. We zitten hier allemaal goed in het Filipijnse ritme van rond 22u naar bed en 6u wakker worden door de jungle. Vrijdag werd ik wederom om 6u wakker. Ik ging samen met Sean en Carolina kayakken in de rivier. Het was een prachtige ochtend met strak blauwe lucht en je zag de zon schitteren in het water. We zagen hoe de locals zich opfristen in de rivier en hun kleren wasten. Na onze morning work-out hebben we rustig ontbeten. Ik heb nog een klein dutje gedaan voordat ik werd opgehaald voor m’n sup tour. Een groot surfboard waar je op staat met een lange peddel. De tour was heel erg leuk! Samen met een Franse vrouw, die ik de dag ervoor al was tegen gekomen bij tarsier opvang, en een gids hebben we 8 km over de rivier gepeddeld. Halverwege was er nog een mooie waterval. Toen ik terugkwam van de tour was ik kapot en hongerig. Ik heb meteen eten besteld en toen het eten was gezakt was het tijd voor een waanzinnige massage. Dat had ik wel verdiend na al die inspanning (vond ik zelf).
De laatste dag heb ik met Sean en Carolina gespendeerd op Panglao eiland. Een eiland die met een brug verbonden wordt aan Bohol. Toen we er eindelijk waren hebben we onze spullen gedropt in het hostel en zijn we gaan lunchen. Het plan was om op het strand te liggen maar het was bewolkt met af en toe een flinke tropische regenbui dus dat werd hem niet. Ik heb nog even over Alona Beach gelopen om het gezien te hebben. ‘S avonds was het erg gezellig aan de bar van het hostel. We zijn met een groep van 10 man gaan eten. Ik had de hele dag al een beetje last van m’n buik en tijdens het eten weer dus ik ben op tijd m’n mand in gegaan.
De volgende ochtend kwam tricycle chauffeur Edgar me op 7.15 ophalen om me naar het vliegveld te brengen. Met ietwat vertraging vloog ik daar met een vliegtuigje voor 8 personen (alleen een Koreaanse man en ik) naar Cebu City. Super vette ervaring om een keer in zo’n vliegtuigje te zitten en de eilanden van boven te zien! Op Cebu hoefde ik niet lang te wachten tot m’n vlucht ging naar Siargao. Toen ik aankwam in het hostel in Siargao was ik erg moe van dagen te kort slapen. Ik heb op bed seizoen 2 van Orange is the new black afgekeken en daarna geluncht. Na de lunch had ik, net als de dag ervoor, een beetje last van m’n buik. In de loop van de avond voelde ik me steeds zieker en ben ik in bed gaan liggen. ‘S nachts moest ik overgeven en om de haverklap naar de wc. Die nacht heb ik (dankzij oordoppen die ik van de eigenaar had gekregen) iets langer geslapen. ‘S ochtends voelde ik me nog steeds niet fit maar heb ik mezelf wel uit bed gesleurd om even op te knappen onder de douche, m’n was weg te brengen en te ontbijten. Daarna ben ik weer m’n mand in gegaan.
Na 3 dagen herstellen van (waarschijnlijk) een voedselvergiftiging was ik eindelijk beter. De dagen dat ik ziek was regende het non stop dus gelukkig had ik niet veel anders kunnen doen. Woensdag heb ik ‘s ochtends surfles genomen. De goede golven hebben dit eiland op de kaart gezet en er zijn jaarlijks internationale surfwedstrijden. De rest van de dag heb ik op het strand genoten van de zon die er eindelijk weer was. ‘S avonds heb ik mezelf verwend bij een Italiaan met heerlijk eten samen met 3 mensen uit het hostel. Donderdag ben ik gaan eilandhoppen met een tour. We hadden een hele leuke groep. Halverwege werd het weer wat slechter maar dat mocht de pret niet drukken. De eilanden waren prachtig!
Vrijdag vloog ik na ruim 2 uur vertraging (op een vlucht van 50 min) terug naar Cebu. Vanaf het vliegveld duurde het 2,5 (!) uur om 7 km af te leggen naar m’n hotel door bizarre drukte op de weg. M’n ‘hotel’ was niets om over naar huis te schrijven. Gelukkig was er wel waanzinnig WiFi zodat ik eindelijk Wie is de Mol? kon terugkijken. De volgende ochtend heb ik vroeg de bus gepakt naar Maya en vanaf daar de boot naar Malapascua, m’n laatste bestemming deze reis. Dit is de enige plek op de wereld waar je kan duiken met tresher sharks en dat wilde ik natuurlijk graag gaan doen!
Ik zat in de bus en op de boot met een Duitser die een bed in dezelfde accommodatie als ik geboekt had. We lieten ons op motorbikes naar het ‘resort’ brengen. Het was absoluut een prachtige plek. Een eigen stukje strand, een zwembad en een mooie tuin. De volgende ochtend heb ik uitgeslapen (lees: 9 uur) en de dag op het strand gespendeerd. Deze plek is behoorlijk afgelegen van de rest van het eiland dus ik was blij dat ik het maar voor twee nachten had geboekt. Na twee nachten ben ik verhuisd naar een guesthouse in het dorpje aan de andere kant van het eiland waar wat meer mensen en actie was. Ik ben naar een diveshop gegaan die wordt gerund door een Nederlander. Om de haaien te kunnen zijn moet je duiken tot 30 meter en met mijn brevet ben ik bevoegd om tot 20 meter te gaan. Door een deel van de advanced course te doen (deep dive en 15 minuten theorie) kon ik toch de haaien zien en heb ik dit deel van de cursus al gedaan mocht ik ooit nog m’n advanced willen halen. ‘S avonds heb ik met Rob (de Duitser) gegeten in een luxe restaurant voor z’n verjaardag. De volgende ochtend ging de wekker vroeg. Om 4.30 moesten we verzamelen bij de duikschool. Samen met Rob en twee divemasters hebben we de duik gemaakt en het was echt fantastisch! Het begin ging een beetje moeizaam omdat m’n masker constant volliep met water en ik dus onderwater van masker moest wisselen. Eenmaal op 30 meter diepte knielden we op het zand en konden we 15 min kijken naar een tiental haaien die langskwam, soms wel op 2 meter afstand! Na 15 min moesten we wat stijgen omdat er anders teveel nitrox in ons lichaam zou komen.
Na de duik heb ik met Rob ontbeten en de rest van de dag op het strand gelegen en aan m’n tan gewerkt. De dag erna ging Rob naar huis en heb ik nog een halve dag genoten van de laatste zonnestralen en daarna mezelf getrakteerd op een aloë vera massage. Donderdag ben ik terug gegaan naar Cebu City. Ik verbleef in hetzelfde hotel waar ik de eerste nacht had geslapen. Eindelijk had ik goed genoeg WiFi om te facetimen en al m’n programmaatjes op NPO terug te kijken. ‘s Avonds heb ik gegeten in de mall en nog even voor €1,50 m’n teennagels laten opknappen. Vrijdag ben ik rustig opgestaan en heb ik m’n spullen gepakt. Om 13u vertrok ik naar het vliegveld. Alles verliep soepel en om 17.05 vloog ik met Emirates naar Dubai met een korte tankstop in Angeles City. Vanaf Dubai vlieg ik na 7 uur wachten naar Amsterdam en kan ik eindelijk iedereen weer zien! Het zit erop! Ik ga de warmte, de zon, en het op slippers lopen missen. Ik kijk uit naar een warme douche, bruin brood en drop.
Liefs, Milou.
De volgende ochtend werd ik vroeg wakker van de geluiden uit de jungle. Na een lekker ontbijtje kreeg ik een lift van de Belgische eigenaar naar de weg en vanaf daar nam ik de bus naar de Chocolate Hills. Een onverklaarbaar natuurverschijnsel van allemaal ronde heuvels die in de zomer bruin kleuren. Ik werd door een habal habal (man met motorbike) rondgereden tussen de bergen en daarna nog naar een uitkijkpunt. Eenmaal terug in het dorpje heb ik wat kokosbroodjes gekocht bij de bakker als lunch en daarna heb ik de jeepney gepakt naar een tarsier opvang. Dit zijn de kleinste aapjes van de wereld met hele grote ogen. Ze kunnen hun hoofd 360 graden draaien en hun oren en staart richten zich naar waar het geluid vandaan komt. Het was een kleinschalige opvang waar ik werd rondgeleid door een schattig meisje. Na de opvang kwam ik bij de bushalte een chick uit Spanje en een vent uit Engeland tegen die in hetzelfde guesthouse verbleven als ik. We hebben met z’n drieën gewacht en gewacht en gewacht. Uiteindelijk kwam de laatste bus de hoek om. He-le-maal afgeladen. Kinderen hingen letterlijk aan de bus en er zaten al 4 mensen op het dak. Wij gingen voor de full filipino experience en zijn dus ook het dak op geklommen waar we tussen de zakken bananen, kokosnoten en frisdrank konden zitten. De bus stopte letterlijk (!) elke 30 meter dus het duurde bizar lang tot we terug waren maar het maakte allemaal niet uit. We waren zelf al een attractie op zich. Alle kinderen zwaaiden naar ons. Heel leuk om het dagelijkse Filipijnse leven te zien buiten de toeristische gebieden.
Net voor het donker waren we terug en konden we na een lekkere douche genieten van het avondeten. We zitten hier allemaal goed in het Filipijnse ritme van rond 22u naar bed en 6u wakker worden door de jungle. Vrijdag werd ik wederom om 6u wakker. Ik ging samen met Sean en Carolina kayakken in de rivier. Het was een prachtige ochtend met strak blauwe lucht en je zag de zon schitteren in het water. We zagen hoe de locals zich opfristen in de rivier en hun kleren wasten. Na onze morning work-out hebben we rustig ontbeten. Ik heb nog een klein dutje gedaan voordat ik werd opgehaald voor m’n sup tour. Een groot surfboard waar je op staat met een lange peddel. De tour was heel erg leuk! Samen met een Franse vrouw, die ik de dag ervoor al was tegen gekomen bij tarsier opvang, en een gids hebben we 8 km over de rivier gepeddeld. Halverwege was er nog een mooie waterval. Toen ik terugkwam van de tour was ik kapot en hongerig. Ik heb meteen eten besteld en toen het eten was gezakt was het tijd voor een waanzinnige massage. Dat had ik wel verdiend na al die inspanning (vond ik zelf).
De laatste dag heb ik met Sean en Carolina gespendeerd op Panglao eiland. Een eiland die met een brug verbonden wordt aan Bohol. Toen we er eindelijk waren hebben we onze spullen gedropt in het hostel en zijn we gaan lunchen. Het plan was om op het strand te liggen maar het was bewolkt met af en toe een flinke tropische regenbui dus dat werd hem niet. Ik heb nog even over Alona Beach gelopen om het gezien te hebben. ‘S avonds was het erg gezellig aan de bar van het hostel. We zijn met een groep van 10 man gaan eten. Ik had de hele dag al een beetje last van m’n buik en tijdens het eten weer dus ik ben op tijd m’n mand in gegaan.
De volgende ochtend kwam tricycle chauffeur Edgar me op 7.15 ophalen om me naar het vliegveld te brengen. Met ietwat vertraging vloog ik daar met een vliegtuigje voor 8 personen (alleen een Koreaanse man en ik) naar Cebu City. Super vette ervaring om een keer in zo’n vliegtuigje te zitten en de eilanden van boven te zien! Op Cebu hoefde ik niet lang te wachten tot m’n vlucht ging naar Siargao. Toen ik aankwam in het hostel in Siargao was ik erg moe van dagen te kort slapen. Ik heb op bed seizoen 2 van Orange is the new black afgekeken en daarna geluncht. Na de lunch had ik, net als de dag ervoor, een beetje last van m’n buik. In de loop van de avond voelde ik me steeds zieker en ben ik in bed gaan liggen. ‘S nachts moest ik overgeven en om de haverklap naar de wc. Die nacht heb ik (dankzij oordoppen die ik van de eigenaar had gekregen) iets langer geslapen. ‘S ochtends voelde ik me nog steeds niet fit maar heb ik mezelf wel uit bed gesleurd om even op te knappen onder de douche, m’n was weg te brengen en te ontbijten. Daarna ben ik weer m’n mand in gegaan.
Na 3 dagen herstellen van (waarschijnlijk) een voedselvergiftiging was ik eindelijk beter. De dagen dat ik ziek was regende het non stop dus gelukkig had ik niet veel anders kunnen doen. Woensdag heb ik ‘s ochtends surfles genomen. De goede golven hebben dit eiland op de kaart gezet en er zijn jaarlijks internationale surfwedstrijden. De rest van de dag heb ik op het strand genoten van de zon die er eindelijk weer was. ‘S avonds heb ik mezelf verwend bij een Italiaan met heerlijk eten samen met 3 mensen uit het hostel. Donderdag ben ik gaan eilandhoppen met een tour. We hadden een hele leuke groep. Halverwege werd het weer wat slechter maar dat mocht de pret niet drukken. De eilanden waren prachtig!
Vrijdag vloog ik na ruim 2 uur vertraging (op een vlucht van 50 min) terug naar Cebu. Vanaf het vliegveld duurde het 2,5 (!) uur om 7 km af te leggen naar m’n hotel door bizarre drukte op de weg. M’n ‘hotel’ was niets om over naar huis te schrijven. Gelukkig was er wel waanzinnig WiFi zodat ik eindelijk Wie is de Mol? kon terugkijken. De volgende ochtend heb ik vroeg de bus gepakt naar Maya en vanaf daar de boot naar Malapascua, m’n laatste bestemming deze reis. Dit is de enige plek op de wereld waar je kan duiken met tresher sharks en dat wilde ik natuurlijk graag gaan doen!
Ik zat in de bus en op de boot met een Duitser die een bed in dezelfde accommodatie als ik geboekt had. We lieten ons op motorbikes naar het ‘resort’ brengen. Het was absoluut een prachtige plek. Een eigen stukje strand, een zwembad en een mooie tuin. De volgende ochtend heb ik uitgeslapen (lees: 9 uur) en de dag op het strand gespendeerd. Deze plek is behoorlijk afgelegen van de rest van het eiland dus ik was blij dat ik het maar voor twee nachten had geboekt. Na twee nachten ben ik verhuisd naar een guesthouse in het dorpje aan de andere kant van het eiland waar wat meer mensen en actie was. Ik ben naar een diveshop gegaan die wordt gerund door een Nederlander. Om de haaien te kunnen zijn moet je duiken tot 30 meter en met mijn brevet ben ik bevoegd om tot 20 meter te gaan. Door een deel van de advanced course te doen (deep dive en 15 minuten theorie) kon ik toch de haaien zien en heb ik dit deel van de cursus al gedaan mocht ik ooit nog m’n advanced willen halen. ‘S avonds heb ik met Rob (de Duitser) gegeten in een luxe restaurant voor z’n verjaardag. De volgende ochtend ging de wekker vroeg. Om 4.30 moesten we verzamelen bij de duikschool. Samen met Rob en twee divemasters hebben we de duik gemaakt en het was echt fantastisch! Het begin ging een beetje moeizaam omdat m’n masker constant volliep met water en ik dus onderwater van masker moest wisselen. Eenmaal op 30 meter diepte knielden we op het zand en konden we 15 min kijken naar een tiental haaien die langskwam, soms wel op 2 meter afstand! Na 15 min moesten we wat stijgen omdat er anders teveel nitrox in ons lichaam zou komen.
Na de duik heb ik met Rob ontbeten en de rest van de dag op het strand gelegen en aan m’n tan gewerkt. De dag erna ging Rob naar huis en heb ik nog een halve dag genoten van de laatste zonnestralen en daarna mezelf getrakteerd op een aloë vera massage. Donderdag ben ik terug gegaan naar Cebu City. Ik verbleef in hetzelfde hotel waar ik de eerste nacht had geslapen. Eindelijk had ik goed genoeg WiFi om te facetimen en al m’n programmaatjes op NPO terug te kijken. ‘s Avonds heb ik gegeten in de mall en nog even voor €1,50 m’n teennagels laten opknappen. Vrijdag ben ik rustig opgestaan en heb ik m’n spullen gepakt. Om 13u vertrok ik naar het vliegveld. Alles verliep soepel en om 17.05 vloog ik met Emirates naar Dubai met een korte tankstop in Angeles City. Vanaf Dubai vlieg ik na 7 uur wachten naar Amsterdam en kan ik eindelijk iedereen weer zien! Het zit erop! Ik ga de warmte, de zon, en het op slippers lopen missen. Ik kijk uit naar een warme douche, bruin brood en drop.
Liefs, Milou.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
