Curaçao
Door: Milou
Blijf op de hoogte en volg Milou
11 December 2020 | Curaçao, Curaçao
Curaçao
Om 6.15 stonden we naast Anouks bed. We hadden de avond ervoor al samen gegeten, gelogeerd en alle spullen in de gezamenlijke koffer gedaan. Met de 22.9 kilo zaten we precies onder de maximale 23 kilo. In alleen ons spijkerjackie stonden we kou te kleumen bij de bushalte. Ik had nog even tijd om een koffietje te halen op het station en toen gingen we met de trein naar Schiphol. We hadden een uitgestorven Schiphol verwacht maar niets was minder waar. Er stonden bizarre rijen en het duurde allemaal nog langer dan normaal door de papieren die je moest laten zien in verband met Corona en het grote deel van de mensen die die niet hadden geprint. Op een gegeven moment begonnen we hem een beetje te knijpen want er zat echt geen beweging in de rij. Gelukkig werden we eruit gehaald door een KLM medewerkster samen met wat anderen en konden we bij een andere balie de bagage afleveren. Er stonden ook geen rijen bij de douane en eenmaal bij de gate aangekomen bleken we 20 minuten vertraging te hebben. Typisch...
De vlucht duurde maar 8.5 uur ipv 10 uur en was heel comfortabel. We zaten naast een 20-jarig Nederlands meisje die 2 maanden ging werken in een beachclub op Curaçao. We hebben films en series gekeken, podcasts geluisterd en heel even geslapen. Op het vliegveld hebben we ons even omgekleed naar zomerkleren en dat was maar goed ook want de klap in ons gezicht van de warmte was heftig en heerlijk tegelijkertijd. We moesten de autoverhuur bellen als we buiten stonden en dan zouden ze er binnen 20-30 minuten zijn. Ik had toen we in de rij stonden bij de immigratie al een whatsapp gestuurd en via whatsapp geprobeerd te bellen maar er werd niet opgenomen. Eenmaal buiten deed het nummer het niet met zowel mijn als Anouks telefoon. We vroegen locals het nummer te bellen want we dachten dat het misschien aan onze Nederlandse simkaart lag maar ook zij konden de verhuur niet bereiken. Het vliegveld liep langzaam leeg en we voelden de tijdsdruk om nog boodschappen te doen en uiteten te gaan voordat de supermarkten en restaurants dicht gingen. De eerste avond was ook meteen de laatste avond dat we tijdens het eten een alcoholisch drankje konden bestellen want vanaf 1 dec wordt er geen alcohol meer verkocht in de horeca. We zijn het ‘hele’ vliegveld overgelopen, hebben gepind en op het moment dat we een gewone taxi in wilden stappen werden we geroepen. Een lief opa en omaatje, de ouders van de eigenaar, stonden blijkbaar al een halfuur op ons te wachten om de hoek van het vliegveld tot we zouden bellen. Toen het zo lang duurde zijn ze maar een rondje gaan rijden. Gelukkig maar want het scheelde een hoop gedoe. Het nummer wat wij hadden gekregen bleek van het kantoor te zijn en dat was al dicht.
We waren het snel vergeten toen we bij de lieve opa en oma achterin zaten en over het eiland cruisden. Na een klein halfuurtje waren we bij het kantoor van de autoverhuur en zagen we onze Kia. De opa en oma moesten ook naar de supermarkt dus we konden gemakkelijk achter hen aan rijden. Wij dachten dat er nergens meer op het eiland alcohol mocht worden verkocht vanaf 1 december aangezien het “drooglegging” werd genoemd. We laadden de hele kar vol Amstel Bright, Corona, Heineken, witte wijn en rosé. Ook kochten we brood, beleg en chips. Vanaf de supermarkt was het nog 5 minuten rijden naar onze AirBnB. Met een code konden we de sleutel uit een kastje halen. Ondanks het stuurslot wat we hadden meegekregen, leek het ons wel veilig om de auto binnen het hek te zetten.
Het was erg krap en vooral moeilijk om de auto na een lange reisdag en met een nieuwe auto de poort in te rijden. Toen ook nog bleek dat de voordeur naar buiten open ging, hebben we het opgegeven. Onze AirBnB zit in een rustig buurtje en we zijn ongeveer de enige met een stuurslot dus dat loopt wel los.
We hebben onze spullen gedumpt en zijn naar Mambo Beach gelopen, 15 minuten vanaf de AirBnB. De horeca gaat om 20u dicht en we hadden honger dus bij de eerste tent waar we iets lekkers op het menu zagen en we als dushi werden aangesproken, zijn we neergeploft. Het eerste ijskoude biertje smaakte waanzinnig. We hebben lekker sushi gegeten en zijn toen naar huis gelopen. Het voelde voor ons al als midden in de nacht dus het was tijd voor een douche en naar bed.
De eerste dag waren we om 6.15 wakker. De zon komt rond 6.30 op. Het is hier 5 uur eerder en gezien de avondklok van 21.00u leek het ons slim om niet echt uit het Nederlandse ritme te komen en elke dag vroeg wakker te worden en vroeg te gaan slapen. We hebben ontbeten, ingesmeerd, spullen gepakt en zijn toen naar Porto Marie gereden. Een strandje bij Westpunt waar vaak varkens zwemmen en rondlopen. Het was waanzinnig om weer met blote voeten door het zand te lopen, de prachtige azuurblauwe zee te zien en de zon op je huid te voelen. We hebben lekker gezond, gezwommen en gesnorkeld. In de zee lag een vlot waar je op kon liggen, erg lekker. We hebben ook aardig wat mooie vissen gezien maar het merendeel van het koraal is helaas dood. De varkens waren ook nergens te bekennen, op 1 na bij de parkeerplaats in een vieze modderplas. Rond lunchtijd zijn we een stukje naar onder gereden naar de Beachclub Karakter. Daar hebben we heerlijk geluncht en daarna nog op een bedje gelegen en wat gezwommen en gesnorkeld. Het valt ons op dat de locals echt mega vriendelijk zijn. Op de weg naar huis zijn we langs de supermarkt gereden en hebben we dingen gehaald voor een lekkere tonijnsalade.
De tweede dag, 2 december, begon ik de dag met een sollicitatiegesprek voor VodafoneZiggo. Dat is weer het voordeel van het online solliciteren in verband met Corona. Ik had na het ontbijt nog even tijd om het voor te bereiden en terwijl Anouk boven in bed series lag te kijken, had ik een heel leuk gesprek! Donderdag hoor ik of ik door ben naar de laatste ronde. Meteen na het gesprek had ik nog een belletje met Skyscrapers die zich afvroegen of ik de nieuwe Talent Acquisition Specialist wilde worden, een interne functie in plaats van een opdracht in combinatie met een traineeship. De dag erna heb ik gemaild dat ik wel interesse heb. Eind van de ochtend zijn we naar Mambo Beach gereden en hebben we de rest van de dag lekker op het strand gelegen. De eerste persoon die we tegenkwamen was Noah, het meisje van het vliegtuig. Blijkbaar was dat de beachclub waar ze werkte. Ze matste ons met gratis bedjes en heeft ons goed bediend de rest van de dag met drankjes, zalm bagels en gefrituurde garnalen. De local meiden achter ons benadrukte even dat witte kleine billen echt niet kunnen op het eiland. En zo is het. Alle vrouwen omarmen hun curves en laten hun dikke akka’s en voorgevel het liefst zien in strakke leggings en croptops. Of ze het kunnen hebben of niet. Eind van de middag zijn we weer langs de supermarkt gegaan voor ingrediënten voor een lekker pastaatje en hebben we thuis gechilld. Elk bezoekje aan de supermarkt staat gelijk aan een reggaeton party want er worden zulke goede platen op vol volume gedraaid dat we (lees: ik) alleen maar dansend door de paden kunnen.
Donderdag stond er een half dagje strand en een half dagje Willemstad op het programma. We zijn terug gegaan naar Mambo Beach aangezien die het dichtstbij is en hebben we weer in de beachclub van Noah gelegen. Dit keer moesten we wel betalen voor de bedjes en die waren behoorlijk aan de prijs. Nederlanders als we zijn hadden we thuis een baguette met pesto, tomaat en mozzarella gemaakt en hebben we die lekker op een paar rotsen opgegeten. Rond 14.30 zijn we ons thuis even gaan opfrissen en daarna naar Willemstad gereden. We hebben rond gelopen door de drie wijken Punda, Pietermaai en Otrobanda (de overkant). We zagen de indrukwekkende Julianabrug waar we eerder al overheen waren gereden en natuurlijk de handelskade met de gekleurde huisjes en de pondjesbrug. Het was ons al opgevallen dat mannen het niet onder stoelen of banken steken dat ze naar je kijken maar in Willemstad bereikte de aandacht zijn hoogtepunt. De “hee dushi’s” en “jullie zien er goed uit dames” vlogen ons om de oren naast de nekverdraaiende blikken van mannen die gewoon met hun vrouw en kinderen in de auto zitten. Heel chique. Na onze wandeling kwamen we iets te vroeg aan bij het restaurant van die avond. We hadden gereserveerd bij het populaire en luxe restaurant de Gouverneur de Rouville in een oud koloniaal pand met uitzicht op de handelskade. Doordat we zo vroeg waren, konden we even een (alcoholvrij) biertje drinken op het balkon met het mooie uitzicht om vervolgens te verplaatsen naar de mooie binnentuin. We hebben echt heerlijk gegeten maar ik miste wel mijn rode wijntje bij de tournedos met pepersaus die ik bij hoge uitzondering bestelde. Eenmaal thuis hebben we onze spullen klaargelegd voor de dag erna en sliepen we wederom op een zeer christelijke tijd.
Om 7.45 moesten we ons melden bij de boot van het bedrijf die ons naar Klein Curaçao ging brengen. Anouk had nog even een taaie hellingproef op de heenweg waardoor ik nog een paar minuten verbrand rubber rook maar we waren keurig op tijd. En zoals alles hier gaat het lekker tranquillo. We werden verwelkomt door Pablo en Annemarie, de captains/crew van de dag. We waren met een groep van 16 mensen waarvan het merendeel leuke, jonge Nederlanders waren. We konden een klein ontbijtje pakken en daarna kregen we een briefing op het voordek. We waren al gewaarschuwd door een local in Willemstad dat de zee behoorlijk wild kon zijn dus hadden we een reispilletje genomen bij het ontbijt in de airbnb. 10 minuten nadat we waren weg gevaren uit de haven waren we erg blij dat we dat hadden gedaan want we gingen meteen open zee op en het was hef-tig! Terwijl Anouk erop los kletsten met een Nederlands stel keek ik louter naar de horizon om niet misselijk te worden. Bij Anouk en mij is het gelukt om zonder te kotsen aan te komen, bij 3 anderen van de groep niet. Gelukkig was de crew erop voorbereid met emmers, zakken ijs en kauwgom.
Eenmaal aangekomen bij Klein Curaçao kregen we weer een briefing op het voordek en toen kon het feest beginnen. We zwommen van de boot naar het strand en na de tweede insmeersessie van de dag zijn we het eiland gaan verkennen. Klein Curaçao is 2 m2 groot en bestaat vooral uit strand en een dor landschap. In het midden van het eiland staat een oude vervallen vuurtoren en aan de andere kant dan waar we aankwamen ligt een verroest scheepswrak een recent wrak van een speedboat die daar is gecrasht. In een uurtje liepen we naar de vuurtoren, de scheepswrakken en terug naar het strand. Net toen we terug waren, begon het te regenen dus dat was ons startschot om te gaan snorkelen. Heel gek gevoel die regen op de achterkant van je benen maar nat word je toch. De onderwaterwereld viel een beetje tegen maar toen we weer boven kwamen, scheen de zon weer dus dat was top.
De crew had ook twee grote drijvende matten in het water gegooid die met een touw vastzaten aan de boot om lekker op te liggen in het water. Om 12.30 was het lunchtijd. We hadden Pablo (lookalike van Bilal Wahib) al zien BBQ-en op het voordek dus dat beloofde veel goeds. Ze hadden een heerlijke lunch voor ons geregeld en uit de koelbox kwamen koude biertjes en wijn te voorschijn. Toen een deel van de groep na de lunch op het voordek zat uit te buiken ging de muziek harder en kwamen Pablo en Annemarie met muziekinstrumenten al dansend naar ons toe. Een klein dansfeestje barste los en we kregen nog een vloeibaar dessert in onze mond gegoten. Wederom heel chique. Het was zo lekker om weer even te dansen op harde muziek en het gevoel te hebben op een feestje te zijn ook al waren we met 10 mensen verspreid over het voordek.
Toen het dansen te warm werd, sprongen we vanaf de boot het azuurblauwe water in en zwommen we terug naar de kust. We hebben even op een bedje gelegen en toen een heuse fotoshoot gedaan voor het thuisfront. Rond 15.15 moesten we terug zijn op de boot voor de terugweg. Gelukkig was die een stuk rustiger doordat we met de golven mee gingen en hield iedereen de lekkere lunch binnen. We hebben gekletst met het Nederlandse stel en genoten van de laatste zonnestralen. Het was echt een geweldige dag! Thuis aangekomen waren we helemaal gesloopt en hebben we de restjes tonijnsalade en pasta gegeten.
Na al dat zon, zee en strand hadden we wel even behoefte aan wat anders. We zijn rustig opgestaan en toen naar de Hato grotten gereden met een stop bij mams oude huis. Leuk om te zien waar ze 3 jaar heeft gewoond. Aan de buurt kon je wel zien dat de “expats” van toen er woonden door de hoge hekken, beveiligingscamera’s en het personeel. De Hato caves liggen vlakbij het vliegveld en werden vroeger gebruikt door slaven om zich te verstoppen voor hun eigenaren. We kregen een klein tourtje samen met een Nederlands stel. Het was, in tegenstelling tot onze hoop, niet koel maar juist heel luchtvochtig in de grotten. Binnen een halfuur stonden we weer buiten. Erg leuk om de verschillende kamers even te zien en daarna hebben we nog een rondje gelopen door de tuin waar we leguanen, salamanders, vogels en heel veel cactussen konden bewonderen.
Voor de tweede helft van de dag zijn we naar Cas Abao gereden. Een van de populairste en commercieelste stranden. Om het strand te bereiken moesten we door een soort modderpoel lopen aangezien het de nacht ervoor flink had geregend. We snapten wel waarom het meisje van het Nederlandse stel de dag ervoor had gezegd dat ze dit strand wat minder vond. Het lag vol met asociale en luidruchtige Nederlanders die afkwamen op de frikadellen speciaal en bitterballen die je kon bestellen bij de snackbar. Het was de enige optie voor lunch maar gelukkig hadden ze ook baguettes. Ik heb op een bedje éindelijk m’n boek uitgelezen die ik sinds maart niet meer had aangeraakt. Toen er weer een klein plaatselijk buitje overkwam, zijn we weer gaan snorkelen en hebben we wat mooie vissen gezien. Rond 16.30 waren we er wel klaar mee en zijn we via de supermarkt terug gereden naar huis. Met een koude Corona en zak chips zijn we naar Marie Pampoen, het strand voor onze airbnb, gelopen voor een mooie zonsondergang. ‘s Avonds hebben we Mexicaanse wraps gemaakt en heb ik even gegoogled naar mogelijkheden om te duiken.
Zondag ging de wekker om 5.00u en reden we om 6.00u in het donker weg richting de Christoffelberg in het noorden van het eiland. Met een kleine stop voor benzine en zonnebrand kwamen we om 7.00u in alle vroegte aan bij het park. Nadat je kaartjes had gekocht, moest je nog een stukje doorrijden het park in. Parkeren was nog niet makkelijk want alles was zo steil dat de auto met de handrem erop nog steeds achteruit rolde. Uiteindelijk heeft een Nederlandse vrouw de auto goed geparkeerd voor ons en heb ik stenen achter de banden gelegd om te voorkomen dat de auto toch ging rollen. Trucje geleerd in Colombia ;) De hike was precies goed. Uitdagend met veel rotsblokken en stenen waar je je weg doorheen moest vinden en een stuk flink klimmen en klauteren aan het eind. Het was erg luchtvochtig en het werd met de minuut warmer wat het best inspannend maakte. In iets meer dan een uur bereikten we de top en werden we beloond met een adembenemend uitzicht. De top van de Christoffelberg is het hoogste punt van het eiland dus je kon alles heel mooi zien. We hebben er even genoten van het uitzicht onder het genot van een banaantje en een paar sultana’s en zijn toen in een uur weer naar beneden gelopen. Anouk had het soms even zwaar en realiseerde zich dat ze toch echt iets aan haar conditie moet gaan doen haha.
Eenmaal terug bij de parkeerplaats was de auto achter ons gelukkig weg waardoor ik soepel naar achter kon rollen. De weg het park uit was letterlijk een achtbaan. Sommige heuvels moest ik met een flinke aanloop nemen en op de top zag je niet wat er kwam omdat het weer zo steil naar beneden ging. Gelukkig was het eenrichtingsverkeer maar de weg was nogal smal en bochtig. Op een moment kwam mijn angst uit. De huurauto trok de helling niet. Ik probeerde nog snel terug te schakelen naar z’n 1 maar de we stonden al stil en de motor sloeg af. Zelfs met de handrem lukte het niet de hellingproef te doen. De auto trok het simpelweg niet. We besloten ons langzaam achteruit te laten rollen zodat we het opnieuw konden proberen met een aanloopje in z’n 1. Dat lukte gelukkig maar mijn linkerbeen stopte pas bij de parkeerplaats met trillen. Flink bezweet en vies van de modder en rotswanden kwamen we terug bij het begin en konden we ons even opfrissen in het toilet. Ik was even klaar met rijden dus Anouk nam het stuur over met als eindbestemming de Grote Knip. Dit is een mooi strand in het noorden waar vooral de locals komen. Het was ook nog eens zondag dus we zagen veel families en vriendengroepen met koelboxen, BBQ’s en grote muziekboxen waar de laatste latino hitjes en reggaeton platen door werden gedraaid. Ondanks dat het pas 10.30 was, gingen we out van de honger na ons inspannende ochtendprogramma. Helaas was de enige optie weer alleen de snackbar. We trakteerden onszelf op broodje kroket met patat en cola. Daarna zijn we op een bedje onder de parasol gaan liggen om even te dutten en te lezen met af en toe een dipje om af te koelen. Onderweg naar huis zijn we nog even bij de Kleine Knip, een strand ernaast, gaan kijken maar dat was niet heel boeiend. We zijn gestopt bij restaurant de Visserij. Een veelvuldig aangeraden restaurant waar geen menu is maar de vangst van die dag op een groot bord is geschreven en je betaald naar gewicht. Het was totaal niet luxe of iets dergelijks. Gewoon goede bediening en bizar lekker eten. We hebben sashimi van tonijn gegeten en het was niét nor-maal hoe lekker het was. Ik betwijfel of ik het ooit ergens lekkerder ga krijgen. Ook hadden we garnalen, barracuda, red snapper en nóg een portie tonijn sashimi. Toen we thuis kwamen, waren we gesloopt en zijn we wederom vroeg gaan slapen.
Maandag konden we lekker rustig opstaan en zijn we eerst boodschappen gaan doen bij een wat grotere supermarkt waar we de eerste dag ook waren. Die ochtend was de stroom in ons appartement ermee opgehouden maar pas toen we onderweg waren naar Playa Lagun hadden we door dat het hele eiland zonder stroom zat. De stoplichten deden het niet waardoor de verkeersregels vervaagden en het recht van de sterksten gold. Gelukkig kwamen we veilig aan bij Playa Lagun. Een heel klein schattig strandje waar we 100% schildpadden zouden gaan zien. We hebben lekker liggen lezen in de schaduw en inderdaad schildpadden gezien tijdens onze snorkeltocht. Het koraal was hier ook het allermooist. Niet te vergelijken met wat ik in de Filipijnen of Honduras heb gezien maar wel erg mooi! Eind van de middag gingen we op huis gaan en deden de stoplichten het gelukkig weer. Echter deed de stroom in ons appartement het nog steeds niet. De zon gaat hier om 18.10 onder dus ik ben nog snel even op en neer gegaan naar de supermarkt voor een pak waxinelichtjes terwijl Anouk de borrelhappen voorbereidde. Gelukkig hadden we die ochtend al bedacht om lekker met hapjes te eten en hadden we niets gekocht waar we ons elektrische kookplaatje voor nodig hadden. Toen ik terugkwam en net de hele tafel vol met kaarsjes had gezet (erg warm én geen airco) ging de stroom weer aan. Onze ijskast stond op turbo dus het eten was gelukkig nog goed. We hebben heerlijk gegeten met toastjes met sardientjes, zalmrolletjes, brood met guacamole en caprese salade.
Dinsdag moesten we ons om 10u melden in Jan Thiel, een buurt iets zuidelijker van ons appartement waar de meeste toeristen verblijven. We hadden een suptour geboekt op de Spaanse wateren. We werden in 5 minuten met een boot naar de mangrove gebracht en kregen daar de basisinstructies van het suppen. Ik had het al vaker gedaan in Utrecht en de Filipijnen dus ik wist wat te doen en ook Anouk pakte het snel op. Ongeveer een uur supten we langs de mangrove en daarna het water terug over naar de verhuur met de wind in onze rug. Het was heel leuk om in de ochtend weer even wat actiefs te doen in plaats van de hele dag op het strand te liggen. Na de tour zijn we naar het strand van Jan Thiel gegaan naar de bekende beachclub Zanzibar. Jan Thiel strand en de bijbehorende beachclubs doen denken aan Bloomingdale met alleen maar Nederlanders in zowel de bediening als gasten. Ik dronk m’n eerste koffie sinds een week en we lunchten heerlijk met een broodje carpaccio. Ik heb m’n tweede boek al uitgelezen! Eind van de middag (beach clubs sluiten om 17u) zijn we naar huis gereden en hebben we gegeten met een soepje en stokbrood.
Woensdagochtend had ik om 9.00u een belletje met Skyscrapers voor een interne functie als Talent Acquisition Specialist. Ik mag op tweede gesprek komen 21 december dus dat is goed nieuws! Na het gesprek zijn we meteen in de auto gestapt en naar Landhuis Chobolobo gereden. Er zijn hier veel landhuizen te zien die vroeger dienden als huis voor de eigenaren van de plantages waar slaven op werkten. In dit landhuis zit nu de destilleerderij van Likeur Curaçao gevestigd waaronder ook de bekende Blue Curaçao. Samen met een wat ouder Nederlands stel kregen we een leuke tour met uitleg over het hele productieproces en de geschiedenis van de lokale drank. Daarna mochten we alle soorten ruiken en van 3 soorten een beetje proeven. Bij de tour zat een drankje inbegrepen maar het was tenslotte nog geen 11u dus we kozen voor koffie met koffielikeur. We hebben nog even leuk zitten kletsen met het Nederlandse stel en zijn toen naar onze lievelingstent Karakter gereden. De achterbak lag vol met flessen wijn en bier die we voor een vriendenprijsje gingen verkopen aan een jongen die Anouk kende van de middelbare school en die ook op het eiland was. We hadden iets te gretig ingekocht de eerste dag dus erg fijn dat we er nog vanaf konden. Bij Karakter hebben we weer heerlijk geluncht en tot 17u op een bedje gelegen. Mijn hoogtepunt van de dag was toen Anouk werd onder gekakt door een vogel. Anouk kwam ook nog Marel van Donkelaar tegen, erg toevallig! Op de terugweg gingen we voor de laatste keer langs de supermarkt. Die avond maakte ik pasta pesto met alle restjes die we nog hadden en hebben we al het een en ander ingepakt.
Donderdag, onze laatste dag, werd ik wakker met het telefoontje dat ik door ben naar de laatste ronde voor VodafoneZiggo. In totaal zijn er 7 mensen door en zijn er 2 plekken dus best een goede kans! We zijn naar Mambo beach gedaan dicht bij ons huisje om nog 3 uurtjes op het strand af te bronzeren en Noah gedag te zeggen. Aangezien er na ons geen gasten meer kwamen, konden we later uitchecken en dus nog lekker douchen en de laatste spullen inpakken voordat we de auto gingen inleveren en richting vliegveld moesten. De autoverhuur die ons eigenlijk naar het vliegveld zou brengen was helaas getroffen door Corona dus gingen we vanaf de autoverhuur met een taxi naar het vliegveld. In de rij voor het inchecken viel de stroom weer uit en waren we even bang dat het chaos ging worden maar gelukkig was het snel hersteld. Het vliegveld was heel klein. Dit keer konden we op tijd boarden en bleef de stoel naast ons leeg dus dat beloofd een hoop goeds voor het slapen straks.
Wat ons opviel op het eiland is dat de locals enerzijds vrij agressief rijden maar anderzijds extreem vriendelijk zijn wat betreft het voorlaten van anderen. Het enige irritante is dat niemand z’n knipperlicht gebruikt. Anouk weet nog steeds het verschil niet tussen links en rechts wat het navigeren soms lastig maakte als ik reed. Anouk heeft trouwens een recordpoging muggenbulten in een dag verzameld en zelfs ik ben te grazen genomen op m’n benen. Één muggenbult heeft zich bij Anouk inmiddels ontwikkeld tot steenpuist wat een hoop herinneringen met zich meebracht voor mij. Wat ons ook opviel is dat we elke nacht ontzettend veel droomden. Opeens maak je weer zoveel mee en heb je zoveel nieuwe indrukken dat je hoofd dat blijkbaar flink moet verwerken ‘s nachts. Momenteel zitten we in het vliegtuig naar huis ons mentaal voor te bereiden op de kou die we straks moeten doorstaan. Het eten was aardappelpuree met rode kool en balletjes in veel jus, heerlijk weer zo’n Hollandse pot. We hebben echt een heerlijke vakantie gehad! Met een bruine kop, een flinke voorraad vitamine D en veel leuke herinneringen keren we terug naar Nederland. De test of we samen op vakantie kunnen is ook met vlag en wimpel geslaagd!
Om 6.15 stonden we naast Anouks bed. We hadden de avond ervoor al samen gegeten, gelogeerd en alle spullen in de gezamenlijke koffer gedaan. Met de 22.9 kilo zaten we precies onder de maximale 23 kilo. In alleen ons spijkerjackie stonden we kou te kleumen bij de bushalte. Ik had nog even tijd om een koffietje te halen op het station en toen gingen we met de trein naar Schiphol. We hadden een uitgestorven Schiphol verwacht maar niets was minder waar. Er stonden bizarre rijen en het duurde allemaal nog langer dan normaal door de papieren die je moest laten zien in verband met Corona en het grote deel van de mensen die die niet hadden geprint. Op een gegeven moment begonnen we hem een beetje te knijpen want er zat echt geen beweging in de rij. Gelukkig werden we eruit gehaald door een KLM medewerkster samen met wat anderen en konden we bij een andere balie de bagage afleveren. Er stonden ook geen rijen bij de douane en eenmaal bij de gate aangekomen bleken we 20 minuten vertraging te hebben. Typisch...
De vlucht duurde maar 8.5 uur ipv 10 uur en was heel comfortabel. We zaten naast een 20-jarig Nederlands meisje die 2 maanden ging werken in een beachclub op Curaçao. We hebben films en series gekeken, podcasts geluisterd en heel even geslapen. Op het vliegveld hebben we ons even omgekleed naar zomerkleren en dat was maar goed ook want de klap in ons gezicht van de warmte was heftig en heerlijk tegelijkertijd. We moesten de autoverhuur bellen als we buiten stonden en dan zouden ze er binnen 20-30 minuten zijn. Ik had toen we in de rij stonden bij de immigratie al een whatsapp gestuurd en via whatsapp geprobeerd te bellen maar er werd niet opgenomen. Eenmaal buiten deed het nummer het niet met zowel mijn als Anouks telefoon. We vroegen locals het nummer te bellen want we dachten dat het misschien aan onze Nederlandse simkaart lag maar ook zij konden de verhuur niet bereiken. Het vliegveld liep langzaam leeg en we voelden de tijdsdruk om nog boodschappen te doen en uiteten te gaan voordat de supermarkten en restaurants dicht gingen. De eerste avond was ook meteen de laatste avond dat we tijdens het eten een alcoholisch drankje konden bestellen want vanaf 1 dec wordt er geen alcohol meer verkocht in de horeca. We zijn het ‘hele’ vliegveld overgelopen, hebben gepind en op het moment dat we een gewone taxi in wilden stappen werden we geroepen. Een lief opa en omaatje, de ouders van de eigenaar, stonden blijkbaar al een halfuur op ons te wachten om de hoek van het vliegveld tot we zouden bellen. Toen het zo lang duurde zijn ze maar een rondje gaan rijden. Gelukkig maar want het scheelde een hoop gedoe. Het nummer wat wij hadden gekregen bleek van het kantoor te zijn en dat was al dicht.
We waren het snel vergeten toen we bij de lieve opa en oma achterin zaten en over het eiland cruisden. Na een klein halfuurtje waren we bij het kantoor van de autoverhuur en zagen we onze Kia. De opa en oma moesten ook naar de supermarkt dus we konden gemakkelijk achter hen aan rijden. Wij dachten dat er nergens meer op het eiland alcohol mocht worden verkocht vanaf 1 december aangezien het “drooglegging” werd genoemd. We laadden de hele kar vol Amstel Bright, Corona, Heineken, witte wijn en rosé. Ook kochten we brood, beleg en chips. Vanaf de supermarkt was het nog 5 minuten rijden naar onze AirBnB. Met een code konden we de sleutel uit een kastje halen. Ondanks het stuurslot wat we hadden meegekregen, leek het ons wel veilig om de auto binnen het hek te zetten.
Het was erg krap en vooral moeilijk om de auto na een lange reisdag en met een nieuwe auto de poort in te rijden. Toen ook nog bleek dat de voordeur naar buiten open ging, hebben we het opgegeven. Onze AirBnB zit in een rustig buurtje en we zijn ongeveer de enige met een stuurslot dus dat loopt wel los.
We hebben onze spullen gedumpt en zijn naar Mambo Beach gelopen, 15 minuten vanaf de AirBnB. De horeca gaat om 20u dicht en we hadden honger dus bij de eerste tent waar we iets lekkers op het menu zagen en we als dushi werden aangesproken, zijn we neergeploft. Het eerste ijskoude biertje smaakte waanzinnig. We hebben lekker sushi gegeten en zijn toen naar huis gelopen. Het voelde voor ons al als midden in de nacht dus het was tijd voor een douche en naar bed.
De eerste dag waren we om 6.15 wakker. De zon komt rond 6.30 op. Het is hier 5 uur eerder en gezien de avondklok van 21.00u leek het ons slim om niet echt uit het Nederlandse ritme te komen en elke dag vroeg wakker te worden en vroeg te gaan slapen. We hebben ontbeten, ingesmeerd, spullen gepakt en zijn toen naar Porto Marie gereden. Een strandje bij Westpunt waar vaak varkens zwemmen en rondlopen. Het was waanzinnig om weer met blote voeten door het zand te lopen, de prachtige azuurblauwe zee te zien en de zon op je huid te voelen. We hebben lekker gezond, gezwommen en gesnorkeld. In de zee lag een vlot waar je op kon liggen, erg lekker. We hebben ook aardig wat mooie vissen gezien maar het merendeel van het koraal is helaas dood. De varkens waren ook nergens te bekennen, op 1 na bij de parkeerplaats in een vieze modderplas. Rond lunchtijd zijn we een stukje naar onder gereden naar de Beachclub Karakter. Daar hebben we heerlijk geluncht en daarna nog op een bedje gelegen en wat gezwommen en gesnorkeld. Het valt ons op dat de locals echt mega vriendelijk zijn. Op de weg naar huis zijn we langs de supermarkt gereden en hebben we dingen gehaald voor een lekkere tonijnsalade.
De tweede dag, 2 december, begon ik de dag met een sollicitatiegesprek voor VodafoneZiggo. Dat is weer het voordeel van het online solliciteren in verband met Corona. Ik had na het ontbijt nog even tijd om het voor te bereiden en terwijl Anouk boven in bed series lag te kijken, had ik een heel leuk gesprek! Donderdag hoor ik of ik door ben naar de laatste ronde. Meteen na het gesprek had ik nog een belletje met Skyscrapers die zich afvroegen of ik de nieuwe Talent Acquisition Specialist wilde worden, een interne functie in plaats van een opdracht in combinatie met een traineeship. De dag erna heb ik gemaild dat ik wel interesse heb. Eind van de ochtend zijn we naar Mambo Beach gereden en hebben we de rest van de dag lekker op het strand gelegen. De eerste persoon die we tegenkwamen was Noah, het meisje van het vliegtuig. Blijkbaar was dat de beachclub waar ze werkte. Ze matste ons met gratis bedjes en heeft ons goed bediend de rest van de dag met drankjes, zalm bagels en gefrituurde garnalen. De local meiden achter ons benadrukte even dat witte kleine billen echt niet kunnen op het eiland. En zo is het. Alle vrouwen omarmen hun curves en laten hun dikke akka’s en voorgevel het liefst zien in strakke leggings en croptops. Of ze het kunnen hebben of niet. Eind van de middag zijn we weer langs de supermarkt gegaan voor ingrediënten voor een lekker pastaatje en hebben we thuis gechilld. Elk bezoekje aan de supermarkt staat gelijk aan een reggaeton party want er worden zulke goede platen op vol volume gedraaid dat we (lees: ik) alleen maar dansend door de paden kunnen.
Donderdag stond er een half dagje strand en een half dagje Willemstad op het programma. We zijn terug gegaan naar Mambo Beach aangezien die het dichtstbij is en hebben we weer in de beachclub van Noah gelegen. Dit keer moesten we wel betalen voor de bedjes en die waren behoorlijk aan de prijs. Nederlanders als we zijn hadden we thuis een baguette met pesto, tomaat en mozzarella gemaakt en hebben we die lekker op een paar rotsen opgegeten. Rond 14.30 zijn we ons thuis even gaan opfrissen en daarna naar Willemstad gereden. We hebben rond gelopen door de drie wijken Punda, Pietermaai en Otrobanda (de overkant). We zagen de indrukwekkende Julianabrug waar we eerder al overheen waren gereden en natuurlijk de handelskade met de gekleurde huisjes en de pondjesbrug. Het was ons al opgevallen dat mannen het niet onder stoelen of banken steken dat ze naar je kijken maar in Willemstad bereikte de aandacht zijn hoogtepunt. De “hee dushi’s” en “jullie zien er goed uit dames” vlogen ons om de oren naast de nekverdraaiende blikken van mannen die gewoon met hun vrouw en kinderen in de auto zitten. Heel chique. Na onze wandeling kwamen we iets te vroeg aan bij het restaurant van die avond. We hadden gereserveerd bij het populaire en luxe restaurant de Gouverneur de Rouville in een oud koloniaal pand met uitzicht op de handelskade. Doordat we zo vroeg waren, konden we even een (alcoholvrij) biertje drinken op het balkon met het mooie uitzicht om vervolgens te verplaatsen naar de mooie binnentuin. We hebben echt heerlijk gegeten maar ik miste wel mijn rode wijntje bij de tournedos met pepersaus die ik bij hoge uitzondering bestelde. Eenmaal thuis hebben we onze spullen klaargelegd voor de dag erna en sliepen we wederom op een zeer christelijke tijd.
Om 7.45 moesten we ons melden bij de boot van het bedrijf die ons naar Klein Curaçao ging brengen. Anouk had nog even een taaie hellingproef op de heenweg waardoor ik nog een paar minuten verbrand rubber rook maar we waren keurig op tijd. En zoals alles hier gaat het lekker tranquillo. We werden verwelkomt door Pablo en Annemarie, de captains/crew van de dag. We waren met een groep van 16 mensen waarvan het merendeel leuke, jonge Nederlanders waren. We konden een klein ontbijtje pakken en daarna kregen we een briefing op het voordek. We waren al gewaarschuwd door een local in Willemstad dat de zee behoorlijk wild kon zijn dus hadden we een reispilletje genomen bij het ontbijt in de airbnb. 10 minuten nadat we waren weg gevaren uit de haven waren we erg blij dat we dat hadden gedaan want we gingen meteen open zee op en het was hef-tig! Terwijl Anouk erop los kletsten met een Nederlands stel keek ik louter naar de horizon om niet misselijk te worden. Bij Anouk en mij is het gelukt om zonder te kotsen aan te komen, bij 3 anderen van de groep niet. Gelukkig was de crew erop voorbereid met emmers, zakken ijs en kauwgom.
Eenmaal aangekomen bij Klein Curaçao kregen we weer een briefing op het voordek en toen kon het feest beginnen. We zwommen van de boot naar het strand en na de tweede insmeersessie van de dag zijn we het eiland gaan verkennen. Klein Curaçao is 2 m2 groot en bestaat vooral uit strand en een dor landschap. In het midden van het eiland staat een oude vervallen vuurtoren en aan de andere kant dan waar we aankwamen ligt een verroest scheepswrak een recent wrak van een speedboat die daar is gecrasht. In een uurtje liepen we naar de vuurtoren, de scheepswrakken en terug naar het strand. Net toen we terug waren, begon het te regenen dus dat was ons startschot om te gaan snorkelen. Heel gek gevoel die regen op de achterkant van je benen maar nat word je toch. De onderwaterwereld viel een beetje tegen maar toen we weer boven kwamen, scheen de zon weer dus dat was top.
De crew had ook twee grote drijvende matten in het water gegooid die met een touw vastzaten aan de boot om lekker op te liggen in het water. Om 12.30 was het lunchtijd. We hadden Pablo (lookalike van Bilal Wahib) al zien BBQ-en op het voordek dus dat beloofde veel goeds. Ze hadden een heerlijke lunch voor ons geregeld en uit de koelbox kwamen koude biertjes en wijn te voorschijn. Toen een deel van de groep na de lunch op het voordek zat uit te buiken ging de muziek harder en kwamen Pablo en Annemarie met muziekinstrumenten al dansend naar ons toe. Een klein dansfeestje barste los en we kregen nog een vloeibaar dessert in onze mond gegoten. Wederom heel chique. Het was zo lekker om weer even te dansen op harde muziek en het gevoel te hebben op een feestje te zijn ook al waren we met 10 mensen verspreid over het voordek.
Toen het dansen te warm werd, sprongen we vanaf de boot het azuurblauwe water in en zwommen we terug naar de kust. We hebben even op een bedje gelegen en toen een heuse fotoshoot gedaan voor het thuisfront. Rond 15.15 moesten we terug zijn op de boot voor de terugweg. Gelukkig was die een stuk rustiger doordat we met de golven mee gingen en hield iedereen de lekkere lunch binnen. We hebben gekletst met het Nederlandse stel en genoten van de laatste zonnestralen. Het was echt een geweldige dag! Thuis aangekomen waren we helemaal gesloopt en hebben we de restjes tonijnsalade en pasta gegeten.
Na al dat zon, zee en strand hadden we wel even behoefte aan wat anders. We zijn rustig opgestaan en toen naar de Hato grotten gereden met een stop bij mams oude huis. Leuk om te zien waar ze 3 jaar heeft gewoond. Aan de buurt kon je wel zien dat de “expats” van toen er woonden door de hoge hekken, beveiligingscamera’s en het personeel. De Hato caves liggen vlakbij het vliegveld en werden vroeger gebruikt door slaven om zich te verstoppen voor hun eigenaren. We kregen een klein tourtje samen met een Nederlands stel. Het was, in tegenstelling tot onze hoop, niet koel maar juist heel luchtvochtig in de grotten. Binnen een halfuur stonden we weer buiten. Erg leuk om de verschillende kamers even te zien en daarna hebben we nog een rondje gelopen door de tuin waar we leguanen, salamanders, vogels en heel veel cactussen konden bewonderen.
Voor de tweede helft van de dag zijn we naar Cas Abao gereden. Een van de populairste en commercieelste stranden. Om het strand te bereiken moesten we door een soort modderpoel lopen aangezien het de nacht ervoor flink had geregend. We snapten wel waarom het meisje van het Nederlandse stel de dag ervoor had gezegd dat ze dit strand wat minder vond. Het lag vol met asociale en luidruchtige Nederlanders die afkwamen op de frikadellen speciaal en bitterballen die je kon bestellen bij de snackbar. Het was de enige optie voor lunch maar gelukkig hadden ze ook baguettes. Ik heb op een bedje éindelijk m’n boek uitgelezen die ik sinds maart niet meer had aangeraakt. Toen er weer een klein plaatselijk buitje overkwam, zijn we weer gaan snorkelen en hebben we wat mooie vissen gezien. Rond 16.30 waren we er wel klaar mee en zijn we via de supermarkt terug gereden naar huis. Met een koude Corona en zak chips zijn we naar Marie Pampoen, het strand voor onze airbnb, gelopen voor een mooie zonsondergang. ‘s Avonds hebben we Mexicaanse wraps gemaakt en heb ik even gegoogled naar mogelijkheden om te duiken.
Zondag ging de wekker om 5.00u en reden we om 6.00u in het donker weg richting de Christoffelberg in het noorden van het eiland. Met een kleine stop voor benzine en zonnebrand kwamen we om 7.00u in alle vroegte aan bij het park. Nadat je kaartjes had gekocht, moest je nog een stukje doorrijden het park in. Parkeren was nog niet makkelijk want alles was zo steil dat de auto met de handrem erop nog steeds achteruit rolde. Uiteindelijk heeft een Nederlandse vrouw de auto goed geparkeerd voor ons en heb ik stenen achter de banden gelegd om te voorkomen dat de auto toch ging rollen. Trucje geleerd in Colombia ;) De hike was precies goed. Uitdagend met veel rotsblokken en stenen waar je je weg doorheen moest vinden en een stuk flink klimmen en klauteren aan het eind. Het was erg luchtvochtig en het werd met de minuut warmer wat het best inspannend maakte. In iets meer dan een uur bereikten we de top en werden we beloond met een adembenemend uitzicht. De top van de Christoffelberg is het hoogste punt van het eiland dus je kon alles heel mooi zien. We hebben er even genoten van het uitzicht onder het genot van een banaantje en een paar sultana’s en zijn toen in een uur weer naar beneden gelopen. Anouk had het soms even zwaar en realiseerde zich dat ze toch echt iets aan haar conditie moet gaan doen haha.
Eenmaal terug bij de parkeerplaats was de auto achter ons gelukkig weg waardoor ik soepel naar achter kon rollen. De weg het park uit was letterlijk een achtbaan. Sommige heuvels moest ik met een flinke aanloop nemen en op de top zag je niet wat er kwam omdat het weer zo steil naar beneden ging. Gelukkig was het eenrichtingsverkeer maar de weg was nogal smal en bochtig. Op een moment kwam mijn angst uit. De huurauto trok de helling niet. Ik probeerde nog snel terug te schakelen naar z’n 1 maar de we stonden al stil en de motor sloeg af. Zelfs met de handrem lukte het niet de hellingproef te doen. De auto trok het simpelweg niet. We besloten ons langzaam achteruit te laten rollen zodat we het opnieuw konden proberen met een aanloopje in z’n 1. Dat lukte gelukkig maar mijn linkerbeen stopte pas bij de parkeerplaats met trillen. Flink bezweet en vies van de modder en rotswanden kwamen we terug bij het begin en konden we ons even opfrissen in het toilet. Ik was even klaar met rijden dus Anouk nam het stuur over met als eindbestemming de Grote Knip. Dit is een mooi strand in het noorden waar vooral de locals komen. Het was ook nog eens zondag dus we zagen veel families en vriendengroepen met koelboxen, BBQ’s en grote muziekboxen waar de laatste latino hitjes en reggaeton platen door werden gedraaid. Ondanks dat het pas 10.30 was, gingen we out van de honger na ons inspannende ochtendprogramma. Helaas was de enige optie weer alleen de snackbar. We trakteerden onszelf op broodje kroket met patat en cola. Daarna zijn we op een bedje onder de parasol gaan liggen om even te dutten en te lezen met af en toe een dipje om af te koelen. Onderweg naar huis zijn we nog even bij de Kleine Knip, een strand ernaast, gaan kijken maar dat was niet heel boeiend. We zijn gestopt bij restaurant de Visserij. Een veelvuldig aangeraden restaurant waar geen menu is maar de vangst van die dag op een groot bord is geschreven en je betaald naar gewicht. Het was totaal niet luxe of iets dergelijks. Gewoon goede bediening en bizar lekker eten. We hebben sashimi van tonijn gegeten en het was niét nor-maal hoe lekker het was. Ik betwijfel of ik het ooit ergens lekkerder ga krijgen. Ook hadden we garnalen, barracuda, red snapper en nóg een portie tonijn sashimi. Toen we thuis kwamen, waren we gesloopt en zijn we wederom vroeg gaan slapen.
Maandag konden we lekker rustig opstaan en zijn we eerst boodschappen gaan doen bij een wat grotere supermarkt waar we de eerste dag ook waren. Die ochtend was de stroom in ons appartement ermee opgehouden maar pas toen we onderweg waren naar Playa Lagun hadden we door dat het hele eiland zonder stroom zat. De stoplichten deden het niet waardoor de verkeersregels vervaagden en het recht van de sterksten gold. Gelukkig kwamen we veilig aan bij Playa Lagun. Een heel klein schattig strandje waar we 100% schildpadden zouden gaan zien. We hebben lekker liggen lezen in de schaduw en inderdaad schildpadden gezien tijdens onze snorkeltocht. Het koraal was hier ook het allermooist. Niet te vergelijken met wat ik in de Filipijnen of Honduras heb gezien maar wel erg mooi! Eind van de middag gingen we op huis gaan en deden de stoplichten het gelukkig weer. Echter deed de stroom in ons appartement het nog steeds niet. De zon gaat hier om 18.10 onder dus ik ben nog snel even op en neer gegaan naar de supermarkt voor een pak waxinelichtjes terwijl Anouk de borrelhappen voorbereidde. Gelukkig hadden we die ochtend al bedacht om lekker met hapjes te eten en hadden we niets gekocht waar we ons elektrische kookplaatje voor nodig hadden. Toen ik terugkwam en net de hele tafel vol met kaarsjes had gezet (erg warm én geen airco) ging de stroom weer aan. Onze ijskast stond op turbo dus het eten was gelukkig nog goed. We hebben heerlijk gegeten met toastjes met sardientjes, zalmrolletjes, brood met guacamole en caprese salade.
Dinsdag moesten we ons om 10u melden in Jan Thiel, een buurt iets zuidelijker van ons appartement waar de meeste toeristen verblijven. We hadden een suptour geboekt op de Spaanse wateren. We werden in 5 minuten met een boot naar de mangrove gebracht en kregen daar de basisinstructies van het suppen. Ik had het al vaker gedaan in Utrecht en de Filipijnen dus ik wist wat te doen en ook Anouk pakte het snel op. Ongeveer een uur supten we langs de mangrove en daarna het water terug over naar de verhuur met de wind in onze rug. Het was heel leuk om in de ochtend weer even wat actiefs te doen in plaats van de hele dag op het strand te liggen. Na de tour zijn we naar het strand van Jan Thiel gegaan naar de bekende beachclub Zanzibar. Jan Thiel strand en de bijbehorende beachclubs doen denken aan Bloomingdale met alleen maar Nederlanders in zowel de bediening als gasten. Ik dronk m’n eerste koffie sinds een week en we lunchten heerlijk met een broodje carpaccio. Ik heb m’n tweede boek al uitgelezen! Eind van de middag (beach clubs sluiten om 17u) zijn we naar huis gereden en hebben we gegeten met een soepje en stokbrood.
Woensdagochtend had ik om 9.00u een belletje met Skyscrapers voor een interne functie als Talent Acquisition Specialist. Ik mag op tweede gesprek komen 21 december dus dat is goed nieuws! Na het gesprek zijn we meteen in de auto gestapt en naar Landhuis Chobolobo gereden. Er zijn hier veel landhuizen te zien die vroeger dienden als huis voor de eigenaren van de plantages waar slaven op werkten. In dit landhuis zit nu de destilleerderij van Likeur Curaçao gevestigd waaronder ook de bekende Blue Curaçao. Samen met een wat ouder Nederlands stel kregen we een leuke tour met uitleg over het hele productieproces en de geschiedenis van de lokale drank. Daarna mochten we alle soorten ruiken en van 3 soorten een beetje proeven. Bij de tour zat een drankje inbegrepen maar het was tenslotte nog geen 11u dus we kozen voor koffie met koffielikeur. We hebben nog even leuk zitten kletsen met het Nederlandse stel en zijn toen naar onze lievelingstent Karakter gereden. De achterbak lag vol met flessen wijn en bier die we voor een vriendenprijsje gingen verkopen aan een jongen die Anouk kende van de middelbare school en die ook op het eiland was. We hadden iets te gretig ingekocht de eerste dag dus erg fijn dat we er nog vanaf konden. Bij Karakter hebben we weer heerlijk geluncht en tot 17u op een bedje gelegen. Mijn hoogtepunt van de dag was toen Anouk werd onder gekakt door een vogel. Anouk kwam ook nog Marel van Donkelaar tegen, erg toevallig! Op de terugweg gingen we voor de laatste keer langs de supermarkt. Die avond maakte ik pasta pesto met alle restjes die we nog hadden en hebben we al het een en ander ingepakt.
Donderdag, onze laatste dag, werd ik wakker met het telefoontje dat ik door ben naar de laatste ronde voor VodafoneZiggo. In totaal zijn er 7 mensen door en zijn er 2 plekken dus best een goede kans! We zijn naar Mambo beach gedaan dicht bij ons huisje om nog 3 uurtjes op het strand af te bronzeren en Noah gedag te zeggen. Aangezien er na ons geen gasten meer kwamen, konden we later uitchecken en dus nog lekker douchen en de laatste spullen inpakken voordat we de auto gingen inleveren en richting vliegveld moesten. De autoverhuur die ons eigenlijk naar het vliegveld zou brengen was helaas getroffen door Corona dus gingen we vanaf de autoverhuur met een taxi naar het vliegveld. In de rij voor het inchecken viel de stroom weer uit en waren we even bang dat het chaos ging worden maar gelukkig was het snel hersteld. Het vliegveld was heel klein. Dit keer konden we op tijd boarden en bleef de stoel naast ons leeg dus dat beloofd een hoop goeds voor het slapen straks.
Wat ons opviel op het eiland is dat de locals enerzijds vrij agressief rijden maar anderzijds extreem vriendelijk zijn wat betreft het voorlaten van anderen. Het enige irritante is dat niemand z’n knipperlicht gebruikt. Anouk weet nog steeds het verschil niet tussen links en rechts wat het navigeren soms lastig maakte als ik reed. Anouk heeft trouwens een recordpoging muggenbulten in een dag verzameld en zelfs ik ben te grazen genomen op m’n benen. Één muggenbult heeft zich bij Anouk inmiddels ontwikkeld tot steenpuist wat een hoop herinneringen met zich meebracht voor mij. Wat ons ook opviel is dat we elke nacht ontzettend veel droomden. Opeens maak je weer zoveel mee en heb je zoveel nieuwe indrukken dat je hoofd dat blijkbaar flink moet verwerken ‘s nachts. Momenteel zitten we in het vliegtuig naar huis ons mentaal voor te bereiden op de kou die we straks moeten doorstaan. Het eten was aardappelpuree met rode kool en balletjes in veel jus, heerlijk weer zo’n Hollandse pot. We hebben echt een heerlijke vakantie gehad! Met een bruine kop, een flinke voorraad vitamine D en veel leuke herinneringen keren we terug naar Nederland. De test of we samen op vakantie kunnen is ook met vlag en wimpel geslaagd!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
