Peru: deel 1
Door: Milou
Blijf op de hoogte en volg Milou
26 November 2018 | Peru, Lima
Peru: Mancora, Huanchaco, Huaraz en Lima
De nachtbus naar Mancora viel eigenlijk heel erg mee. De bus was luxe en ik heb, tegen m’n verwachting in, best goed kunnen slapen. De grensovergang ging snel en soepel. M’n hart brak wel toen ik aan de Peru kant meer dan 50 Venezolanen zag slapen op matrassen op de stoep inclusief kinderen. Dan besef je je weer hoe blij je bent met je Nederlandse paspoort en stabiele economie. Om 4.30 waren we in het hostel en gelukkig wisten ze dat we rond die tijd zouden komen en was er iemand om ons in te checken. De dorm was een beetje ouwe bende en er lag een kat in bed bij een van de jongens in het bed onder mij (uwl!!). Ik heb nog zo’n 5 uur kunnen slapen en daarna rustig ontbeten met Landen en Lauren. Ik was zo blij dat we eindelijk weer aan het strand waren en m’n warme kleren naar de bodem van m’n tas konden. We zijn over de hoofdstraat met allerlei horeca en winkeltjes naar het strand gelopen en hebben daar de hele dag doorgebracht. Tussen het zonnen door hebben we lekker ceviche gegeten en even gewandeld over het strand. Eind van de middag ben ik met Lauren naar de markt gegaan om boodschappen te doen voor het avondeten. De blik op haar gezicht toen de poelier een hele kip uit de koeling trok en in stukken begon te hakken was goud. Ze was kip toch heel anders gewend uit de supermarkt. De keuken in het hostel was erg primitief maar het is ons gelukt om lekkere taco’s te maken.
De tweede dag in Mancora zijn de Texans vroeg opgestaan om te surfen. Ik heb lekker uitgeslapen en heb hen later ontmoet op het strand. Dit keer heb ik m’n zin doorgedrukt en hebben we bedjes gehuurd op het strand met een emmer vol Corona’s. Zo lekker om weer in de warmte te zijn en m’n tan bij te kunnen werken. Eind van de dag wilden we bustickets kopen voor de ochtend daarna. Helaas gingen er alleen maar nachtbussen naar Huanchaco. We besloten de laatste nacht die we geboekt hadden te skippen en die avond naar Huanchaco te gaan. We hebben weer gekookt en zijn daarna naar de bus gegaan. De bus was nog luxer dan de vorige. We kregen een fleece deken, kussentje, drinken en snacks en de stoelen konden heel ver naar achter. Ik heb bijna de hele 10 uur geslapen. De bus stopte in Trujillo en vanaf daar hebben we een taxi gepakt naar Huanchaco.
Dit plaatsje ligt ook aan het strand maar het strand is niet echt geschikt om op te zonnen. Gelukkig heeft het hostel een zwembad met ligbedjes. We hebben ontbeten in het hostel en daarna konden we al onze kamers in. Super fijn. Omdat het plan was om de dagbus te nemen en pas eind van de dag aan te komen was deze dag extra. Ondanks dat we veel hadden geslapen in de bus waren we behoorlijk gaar de hele dag. Ik heb met wat mensen gebeld, een dutje gedaan, bij het zwembad gelegen en ‘s avonds hebben we lekker pizza gegeten en het Peruaanse lokale bier geproefd. De volgende dag stond er een tour op het programma. Ik had wel weer behoefte aan wat prikkels en actie na al die dagen luieren. De tour begon in Trujillo. De gids vertelde wat over de koloniale gebouwen en het plein waar we langs reden. 10 minuten verder waren we opeens in de woestijn. Hier zijn grootste ruïnes van de pre-Inca tijd van de wereld. We bezochten eerst een museum en daarna twee ruïnes. De gids sprak goed Engels en was heel informatief. Voor de lunch gingen we terug naar Trujillo en daarna door naar Chan Chan, de laatste en grootste ruïne. We zagen ook de Chimo hond. Een zwarte naakte hond met lang blond haar op z’n kop die alleen in Peru voorkomt. Heel lelijk. Na 7 uur had ik wel weer genoeg prikkels gehad. Ik heb een busticket gekocht voor m’n volgende bestemming en even gechilld in het hostel. Deze avond mocht ik het restaurant kiezen. In Lonely Planet had ik een tentje gevonden, vlakbij het hostel, met een Nederlandse eigenaar. Ze serveerden er allerlei vegetarische gerechten én warme appeltaart met ijs!!! De Texanen hebben voor het eerst in hun leven vegetarisch avond gegeten. De appeltaart toe was waanzinnig.
Onze laatste dag was wederom rustig. We hadden een lekkere lazy morning en daarna zijn we in het dorpje gaan rondlopen en hebben we geluncht. De vissers gebruiken hier een soort surfplankboten van riet die maar twee maanden meegaan. Daarna moeten ze weer een nieuwe vlechten. Eind van de middag heb ik een work-out meegedaan met het fitkoppel en baantjes getrokken in het zwembad. Het was niet moeilijk om het stel te overtuigen om een tweede keer bij de Nederlandse tent te eten. Ik heb met de eigenaar geregeld dat we de volgende dag ontbijt en lunch kunnen ophalen voordat we de bus in gaan. De bus stopt namelijk helemaal niet. Woensdag de 21e was het weer tijd om door te gaan. En helaas afscheid te nemen van Landen en Lauren. We hebben het eten opgehaald, een taxi gepakt naar de terminal in Trujillo en gedag gezegd. Ik heb twee super leuke weken met hen gehad! Naast de gezelligheid was het ook heel interessant om te praten over alle verschillen tussen onze levensstijlen en afkomst. Zij gaan naar Lima, ik maak nog een tussenstop in Huaraz. Deze stad ligt weer hoog in de bergen en heeft prachtige meren en hikes in alle soorten en maten. Ik had in een Facebookgroep met backpackers in Latijns-Amerika uit Nederland wat vragen gesteld over Huaraz en vervolgens kreeg ik een berichtje van Malou (nog moeilijker maken voor de locals). Zij pakte toevallig dezelfde bus vanaf Trujillo en had ook hetzelfde hostel geboekt. Ik ontmoette m’n virtuele maat in de terminal bij het boarden. De bussen zijn hier echt fantastisch! Het wordt een grote degradatie als ik de grens over ga naar Bolivia ben ik bang.
De busrit was comfortabel maar helaas vulde ik in de laatste 8km m’n laatste druk -en sluitzakje door de haarspeldbochten door de bergen. Gelukkig trok het meteen weg toen ik weer met beide benen op de grond stond. Ik ben met Malou naar het hostel gelopen en daarna hebben we een lokale hap gegeten op de markt bij een super lief vrouwtje. Wat opvalt is dat in deze stad veel meer leven op straat is. Overal zitten traditionele vrouwtjes met stalletjes en er is druk verkeer. ‘s Avonds was het vooral smerig omdat al het afval van de stalletjes op straat belandde waar de honden dan weer van aten. Letterlijk koeienkoppen werden afgeklauwd door de straathonden. We waren behoorlijk gaar van de bus dus hebben na het eten lekker gedoucht en zijn gaan slapen. De volgende ochtend stond een acclimatisatie hike op het programma. Omdat de meeste mensen vanaf Lima (0 meter) of de stranden in het noorden deze plek bezoeken moet iedereen weer flink wennen aan de hoogte. Het is dan ook beter om het op te bouwen dan in een keer een hike te doen boven 4000m. Het hostel had geen ontbijt dus we hebben yoghurt en appels gekocht en een lekker ontbijtje gemaakt met de granola, kaneel en rozijnen die ik nog had. Na het ontbijt hebben we een busje gepakt naar het beginpunt. De hike viel me best tegen. Het was behoorlijk steil en m’n ademhaling en hartslag zaten binnen no time weer tegen het plafond. Het uitzicht was niet per se heel mooi maar het was wel bijzonder om te zien hoe de lokale bevolking woont in de bergen. Erg primitief. Binnen twee uur waren we, met de nodige tussenstops, op het eindpunt. Het meer viel enigszins tegen maar alles voor de acclimatisatie. Op de terugweg kwam een kindje van 3-4 jaar vrolijk naar ons toe rennen en klampte zich als een koala aan m’n onderbeen vast. Hij vroeg om koekjes. Het was eerst heel schattig maar daarna vroeg die om geld en wilde hij niet loslaten. Het was een hele rare situatie en uiteindelijk moest Malou helpen om z’n handjes los te krijgen. Precies toen we beneden waren begon het te regenen. Het busje om terug te gaan naar de stad kwam gelukkig snel. Perfect timing. Eenmaal terug in het hostel waren we behoorlijk moe, eveneens een teken van moeite met de hoogte. We hebben gedoucht, een broodje gegeten in de stad en even gechilld op bed. ‘s Avonds hebben we super lekker Indiaas gegeten.
Op onze tweede dag in Huaraz stond Laguna 69 op de planning. Echter voelde ik me niet echt ready omdat de acclimatisatie hike me zo zwaar viel. Laguna 69 is een prachtig meer tussen besneeuwde bergtoppen. Om er te komen moet je om 5am klaar staan, 3 uur rijden naar het National Park, 6 uur hiken en dan weer 3 uur terug. Daar had ik niet zo’n zin in maar ik wilde wel wat van de mooie natuur zien aangezien dat is waarvoor ik naar Huaraz ben gekomen. Ik besloot naar Laguna Parón te gaan. Een vergelijkbaar meer qua uitzicht maar dan zonder het vroege opstaan en lange hike. Wel met twee keer 3 uur rijden en een korte hike van een uurtje. Malou wilde wel naar Laguna 69 dus we hebben ons eigen plan getrokken. Om 8u werd ik opgehaald samen met 4 anderen uit m’n hostel. Het eerste uur was gewoon over de auto weg maar de laatste twee uur door de bergen over een onverharde weg met alleen maar haarspeldbochten. Ik werd niet misselijk maar relaxt was het zeker niet. Eenmaal boven bij het meer was het uitzicht het 100% waard. Een lichtblauw meer tussen de bergen. Een korte klim omhoog leidde ons naar het uitzichtpunt waar ik even een fotoshoot kon doen. Eenmaal terug beneden hadden we nog wat tijd bij het meer en daarna begonnen we aan de tocht terug naar Huaraz. Terug in het hostel was ook Malou terug van haar dag. We hebben gedoucht en heerlijk gegeten bij een Italiaans restaurant. Na het eten heb ik nog wat boodschappen gedaan voor de dag erna, m’n tas ingepakt en ben ik gaan slapen. Malou pakte de nachtbus naar Lima.
Zaterdag heb ik de hele dag in de bus gezeten naar Lima. Het was een prachtige route dus daarom wilde ik graag de dagbus pakken. En om natuurlijk gewoon in een bed te kunnen slapen. Ik had een stoel vooraan geboekt zodat ik goed kon meekijken met de weg door de bergen. Helaas hadden 3 stinkende en smakkende Koreanen hetzelfde plan. Alsof ik weer in de metro in Seoul stond en de kimchi lucht uit hun poriën me bijna liet braken. Maar goed, het kan altijd erger. De laatste twee uur was ik wel echt klaar met de bus. We waren allang in Lima maar het verkeer stond zo vast dat we over de laatste 20km ruim 2 uur hebben gedaan. Daarna moest ik nog met een metro en lopen naar het hostel. In het hostel was Malou al. Ik heb even gedoucht en toen hebben we burrito’s gegeten bij een straatstalletje samen met twee Duitse meisjes. Het was zaterdagavond en dik een maand geleden dat ik later dan 23u in m’n nest lag. Kortom, tijd om de stad in te gaan. We hebben eerst wat biertjes gedronken in het hostel en gekaart met z’n vieren. Daarna zijn we naar een feestje in een ander hostel gegaan, een techno club en nog een bar in de stap straat. Vanaf daar konden we naar huis lopen. M’n eerste en meteen laatste dag in Lima heb ik lekker uitgeslapen en rustig ontbeten. Het ontbijt van het hostel bestond uit pannenkoeken en de Duitse meiden hadden wat aardbeien over dus daar heb ik een heerlijk feestje van gemaakt. Daarna ben ik weer even in bed gekropen met m’n Lonely Planet. M’n plan was om 1 januari de driedaagse zoutvlaktes tour te doen van Bolivia naar Chili en de volgende dag naar Santiago te vliegen om daar Bas te meeten. Nu hoorde ik al verschillende verhalen over dat veel organisaties niet gaan tussen kerst en de eerste week van januari. Daarbij zou dat betekenen dat ik een maand in Bolivia te spenderen heb, wat ik iets te lang vind. Ik besloot m’n plan om te gooien (het mooie van reizen!) en een weekje Argentinië mee te pakken! Ik ga de zoutvlaktes ergens half december doen, terug Bolivia in en dan via Argentinië naar beneden zodat ik ter hoogte van Santiago de grens over kan steken. Helaas moet ik m’n geboekte vlucht cancellen maar gelukkig was die ‘maar’ €60. Hierdoor hoef ik niet onnodig veel tijd te besteden in Bolivia en kan ik ook nog een klein stukje van Argentinië zien.
Toen ik m’n globale plan rond had ben in met Malou de stad in gegaan. Iedereen denkt dat we tweelingzusjes zijn. Los van de namen hebben we allebei blond halflang haar, zijn we even lang, allebei uit Utrecht, zelfde slippers, zelfde linnen tasje en dezelfde soort kleren. Te toevallig eigenlijk. We hebben lekker geluncht en zijn toen gaan rondlopen door de twee leuke buurten: Miraflores en Barraco. Een heel stuk ging langs de boulevard met prachtig uitzicht op de zee die beneden een bizarre klif ligt. We hebben ergens goede koffie gedronken met een taartje en toen zijn we terug gegaan. ‘s Avonds hebben we in het hostel lekkere salade gemaakt en hadden we precies genoeg brood, tonijn, avocado en tomaat over voor de lunch de dag erna in de bus. Maandag heb ik eind van de ochtend de bus gepakt naar Paracas. Dit is een klein dorpje aan de kust waar je een boottour kan doen. Deze tour wordt ook wel de poor men’s Galapagos genoemd. Je kan dezelfde soort dieren zien maar ze vragen $15 in plaats van $150. Malou is op de Galapagos geweest dus die gaat vast door. Ik zie haar over drie dagen weer in Arequipa. Daar gaan we samen de Colca canyon doen, de diepste vallei van de wereld. Vervolgens gaan we allebei door naar Bolivia dus tot en met La Paz (de hoogste hoofdstad van de wereld) zijn we samen. Mega leuk!
De nachtbus naar Mancora viel eigenlijk heel erg mee. De bus was luxe en ik heb, tegen m’n verwachting in, best goed kunnen slapen. De grensovergang ging snel en soepel. M’n hart brak wel toen ik aan de Peru kant meer dan 50 Venezolanen zag slapen op matrassen op de stoep inclusief kinderen. Dan besef je je weer hoe blij je bent met je Nederlandse paspoort en stabiele economie. Om 4.30 waren we in het hostel en gelukkig wisten ze dat we rond die tijd zouden komen en was er iemand om ons in te checken. De dorm was een beetje ouwe bende en er lag een kat in bed bij een van de jongens in het bed onder mij (uwl!!). Ik heb nog zo’n 5 uur kunnen slapen en daarna rustig ontbeten met Landen en Lauren. Ik was zo blij dat we eindelijk weer aan het strand waren en m’n warme kleren naar de bodem van m’n tas konden. We zijn over de hoofdstraat met allerlei horeca en winkeltjes naar het strand gelopen en hebben daar de hele dag doorgebracht. Tussen het zonnen door hebben we lekker ceviche gegeten en even gewandeld over het strand. Eind van de middag ben ik met Lauren naar de markt gegaan om boodschappen te doen voor het avondeten. De blik op haar gezicht toen de poelier een hele kip uit de koeling trok en in stukken begon te hakken was goud. Ze was kip toch heel anders gewend uit de supermarkt. De keuken in het hostel was erg primitief maar het is ons gelukt om lekkere taco’s te maken.
De tweede dag in Mancora zijn de Texans vroeg opgestaan om te surfen. Ik heb lekker uitgeslapen en heb hen later ontmoet op het strand. Dit keer heb ik m’n zin doorgedrukt en hebben we bedjes gehuurd op het strand met een emmer vol Corona’s. Zo lekker om weer in de warmte te zijn en m’n tan bij te kunnen werken. Eind van de dag wilden we bustickets kopen voor de ochtend daarna. Helaas gingen er alleen maar nachtbussen naar Huanchaco. We besloten de laatste nacht die we geboekt hadden te skippen en die avond naar Huanchaco te gaan. We hebben weer gekookt en zijn daarna naar de bus gegaan. De bus was nog luxer dan de vorige. We kregen een fleece deken, kussentje, drinken en snacks en de stoelen konden heel ver naar achter. Ik heb bijna de hele 10 uur geslapen. De bus stopte in Trujillo en vanaf daar hebben we een taxi gepakt naar Huanchaco.
Dit plaatsje ligt ook aan het strand maar het strand is niet echt geschikt om op te zonnen. Gelukkig heeft het hostel een zwembad met ligbedjes. We hebben ontbeten in het hostel en daarna konden we al onze kamers in. Super fijn. Omdat het plan was om de dagbus te nemen en pas eind van de dag aan te komen was deze dag extra. Ondanks dat we veel hadden geslapen in de bus waren we behoorlijk gaar de hele dag. Ik heb met wat mensen gebeld, een dutje gedaan, bij het zwembad gelegen en ‘s avonds hebben we lekker pizza gegeten en het Peruaanse lokale bier geproefd. De volgende dag stond er een tour op het programma. Ik had wel weer behoefte aan wat prikkels en actie na al die dagen luieren. De tour begon in Trujillo. De gids vertelde wat over de koloniale gebouwen en het plein waar we langs reden. 10 minuten verder waren we opeens in de woestijn. Hier zijn grootste ruïnes van de pre-Inca tijd van de wereld. We bezochten eerst een museum en daarna twee ruïnes. De gids sprak goed Engels en was heel informatief. Voor de lunch gingen we terug naar Trujillo en daarna door naar Chan Chan, de laatste en grootste ruïne. We zagen ook de Chimo hond. Een zwarte naakte hond met lang blond haar op z’n kop die alleen in Peru voorkomt. Heel lelijk. Na 7 uur had ik wel weer genoeg prikkels gehad. Ik heb een busticket gekocht voor m’n volgende bestemming en even gechilld in het hostel. Deze avond mocht ik het restaurant kiezen. In Lonely Planet had ik een tentje gevonden, vlakbij het hostel, met een Nederlandse eigenaar. Ze serveerden er allerlei vegetarische gerechten én warme appeltaart met ijs!!! De Texanen hebben voor het eerst in hun leven vegetarisch avond gegeten. De appeltaart toe was waanzinnig.
Onze laatste dag was wederom rustig. We hadden een lekkere lazy morning en daarna zijn we in het dorpje gaan rondlopen en hebben we geluncht. De vissers gebruiken hier een soort surfplankboten van riet die maar twee maanden meegaan. Daarna moeten ze weer een nieuwe vlechten. Eind van de middag heb ik een work-out meegedaan met het fitkoppel en baantjes getrokken in het zwembad. Het was niet moeilijk om het stel te overtuigen om een tweede keer bij de Nederlandse tent te eten. Ik heb met de eigenaar geregeld dat we de volgende dag ontbijt en lunch kunnen ophalen voordat we de bus in gaan. De bus stopt namelijk helemaal niet. Woensdag de 21e was het weer tijd om door te gaan. En helaas afscheid te nemen van Landen en Lauren. We hebben het eten opgehaald, een taxi gepakt naar de terminal in Trujillo en gedag gezegd. Ik heb twee super leuke weken met hen gehad! Naast de gezelligheid was het ook heel interessant om te praten over alle verschillen tussen onze levensstijlen en afkomst. Zij gaan naar Lima, ik maak nog een tussenstop in Huaraz. Deze stad ligt weer hoog in de bergen en heeft prachtige meren en hikes in alle soorten en maten. Ik had in een Facebookgroep met backpackers in Latijns-Amerika uit Nederland wat vragen gesteld over Huaraz en vervolgens kreeg ik een berichtje van Malou (nog moeilijker maken voor de locals). Zij pakte toevallig dezelfde bus vanaf Trujillo en had ook hetzelfde hostel geboekt. Ik ontmoette m’n virtuele maat in de terminal bij het boarden. De bussen zijn hier echt fantastisch! Het wordt een grote degradatie als ik de grens over ga naar Bolivia ben ik bang.
De busrit was comfortabel maar helaas vulde ik in de laatste 8km m’n laatste druk -en sluitzakje door de haarspeldbochten door de bergen. Gelukkig trok het meteen weg toen ik weer met beide benen op de grond stond. Ik ben met Malou naar het hostel gelopen en daarna hebben we een lokale hap gegeten op de markt bij een super lief vrouwtje. Wat opvalt is dat in deze stad veel meer leven op straat is. Overal zitten traditionele vrouwtjes met stalletjes en er is druk verkeer. ‘s Avonds was het vooral smerig omdat al het afval van de stalletjes op straat belandde waar de honden dan weer van aten. Letterlijk koeienkoppen werden afgeklauwd door de straathonden. We waren behoorlijk gaar van de bus dus hebben na het eten lekker gedoucht en zijn gaan slapen. De volgende ochtend stond een acclimatisatie hike op het programma. Omdat de meeste mensen vanaf Lima (0 meter) of de stranden in het noorden deze plek bezoeken moet iedereen weer flink wennen aan de hoogte. Het is dan ook beter om het op te bouwen dan in een keer een hike te doen boven 4000m. Het hostel had geen ontbijt dus we hebben yoghurt en appels gekocht en een lekker ontbijtje gemaakt met de granola, kaneel en rozijnen die ik nog had. Na het ontbijt hebben we een busje gepakt naar het beginpunt. De hike viel me best tegen. Het was behoorlijk steil en m’n ademhaling en hartslag zaten binnen no time weer tegen het plafond. Het uitzicht was niet per se heel mooi maar het was wel bijzonder om te zien hoe de lokale bevolking woont in de bergen. Erg primitief. Binnen twee uur waren we, met de nodige tussenstops, op het eindpunt. Het meer viel enigszins tegen maar alles voor de acclimatisatie. Op de terugweg kwam een kindje van 3-4 jaar vrolijk naar ons toe rennen en klampte zich als een koala aan m’n onderbeen vast. Hij vroeg om koekjes. Het was eerst heel schattig maar daarna vroeg die om geld en wilde hij niet loslaten. Het was een hele rare situatie en uiteindelijk moest Malou helpen om z’n handjes los te krijgen. Precies toen we beneden waren begon het te regenen. Het busje om terug te gaan naar de stad kwam gelukkig snel. Perfect timing. Eenmaal terug in het hostel waren we behoorlijk moe, eveneens een teken van moeite met de hoogte. We hebben gedoucht, een broodje gegeten in de stad en even gechilld op bed. ‘s Avonds hebben we super lekker Indiaas gegeten.
Op onze tweede dag in Huaraz stond Laguna 69 op de planning. Echter voelde ik me niet echt ready omdat de acclimatisatie hike me zo zwaar viel. Laguna 69 is een prachtig meer tussen besneeuwde bergtoppen. Om er te komen moet je om 5am klaar staan, 3 uur rijden naar het National Park, 6 uur hiken en dan weer 3 uur terug. Daar had ik niet zo’n zin in maar ik wilde wel wat van de mooie natuur zien aangezien dat is waarvoor ik naar Huaraz ben gekomen. Ik besloot naar Laguna Parón te gaan. Een vergelijkbaar meer qua uitzicht maar dan zonder het vroege opstaan en lange hike. Wel met twee keer 3 uur rijden en een korte hike van een uurtje. Malou wilde wel naar Laguna 69 dus we hebben ons eigen plan getrokken. Om 8u werd ik opgehaald samen met 4 anderen uit m’n hostel. Het eerste uur was gewoon over de auto weg maar de laatste twee uur door de bergen over een onverharde weg met alleen maar haarspeldbochten. Ik werd niet misselijk maar relaxt was het zeker niet. Eenmaal boven bij het meer was het uitzicht het 100% waard. Een lichtblauw meer tussen de bergen. Een korte klim omhoog leidde ons naar het uitzichtpunt waar ik even een fotoshoot kon doen. Eenmaal terug beneden hadden we nog wat tijd bij het meer en daarna begonnen we aan de tocht terug naar Huaraz. Terug in het hostel was ook Malou terug van haar dag. We hebben gedoucht en heerlijk gegeten bij een Italiaans restaurant. Na het eten heb ik nog wat boodschappen gedaan voor de dag erna, m’n tas ingepakt en ben ik gaan slapen. Malou pakte de nachtbus naar Lima.
Zaterdag heb ik de hele dag in de bus gezeten naar Lima. Het was een prachtige route dus daarom wilde ik graag de dagbus pakken. En om natuurlijk gewoon in een bed te kunnen slapen. Ik had een stoel vooraan geboekt zodat ik goed kon meekijken met de weg door de bergen. Helaas hadden 3 stinkende en smakkende Koreanen hetzelfde plan. Alsof ik weer in de metro in Seoul stond en de kimchi lucht uit hun poriën me bijna liet braken. Maar goed, het kan altijd erger. De laatste twee uur was ik wel echt klaar met de bus. We waren allang in Lima maar het verkeer stond zo vast dat we over de laatste 20km ruim 2 uur hebben gedaan. Daarna moest ik nog met een metro en lopen naar het hostel. In het hostel was Malou al. Ik heb even gedoucht en toen hebben we burrito’s gegeten bij een straatstalletje samen met twee Duitse meisjes. Het was zaterdagavond en dik een maand geleden dat ik later dan 23u in m’n nest lag. Kortom, tijd om de stad in te gaan. We hebben eerst wat biertjes gedronken in het hostel en gekaart met z’n vieren. Daarna zijn we naar een feestje in een ander hostel gegaan, een techno club en nog een bar in de stap straat. Vanaf daar konden we naar huis lopen. M’n eerste en meteen laatste dag in Lima heb ik lekker uitgeslapen en rustig ontbeten. Het ontbijt van het hostel bestond uit pannenkoeken en de Duitse meiden hadden wat aardbeien over dus daar heb ik een heerlijk feestje van gemaakt. Daarna ben ik weer even in bed gekropen met m’n Lonely Planet. M’n plan was om 1 januari de driedaagse zoutvlaktes tour te doen van Bolivia naar Chili en de volgende dag naar Santiago te vliegen om daar Bas te meeten. Nu hoorde ik al verschillende verhalen over dat veel organisaties niet gaan tussen kerst en de eerste week van januari. Daarbij zou dat betekenen dat ik een maand in Bolivia te spenderen heb, wat ik iets te lang vind. Ik besloot m’n plan om te gooien (het mooie van reizen!) en een weekje Argentinië mee te pakken! Ik ga de zoutvlaktes ergens half december doen, terug Bolivia in en dan via Argentinië naar beneden zodat ik ter hoogte van Santiago de grens over kan steken. Helaas moet ik m’n geboekte vlucht cancellen maar gelukkig was die ‘maar’ €60. Hierdoor hoef ik niet onnodig veel tijd te besteden in Bolivia en kan ik ook nog een klein stukje van Argentinië zien.
Toen ik m’n globale plan rond had ben in met Malou de stad in gegaan. Iedereen denkt dat we tweelingzusjes zijn. Los van de namen hebben we allebei blond halflang haar, zijn we even lang, allebei uit Utrecht, zelfde slippers, zelfde linnen tasje en dezelfde soort kleren. Te toevallig eigenlijk. We hebben lekker geluncht en zijn toen gaan rondlopen door de twee leuke buurten: Miraflores en Barraco. Een heel stuk ging langs de boulevard met prachtig uitzicht op de zee die beneden een bizarre klif ligt. We hebben ergens goede koffie gedronken met een taartje en toen zijn we terug gegaan. ‘s Avonds hebben we in het hostel lekkere salade gemaakt en hadden we precies genoeg brood, tonijn, avocado en tomaat over voor de lunch de dag erna in de bus. Maandag heb ik eind van de ochtend de bus gepakt naar Paracas. Dit is een klein dorpje aan de kust waar je een boottour kan doen. Deze tour wordt ook wel de poor men’s Galapagos genoemd. Je kan dezelfde soort dieren zien maar ze vragen $15 in plaats van $150. Malou is op de Galapagos geweest dus die gaat vast door. Ik zie haar over drie dagen weer in Arequipa. Daar gaan we samen de Colca canyon doen, de diepste vallei van de wereld. Vervolgens gaan we allebei door naar Bolivia dus tot en met La Paz (de hoogste hoofdstad van de wereld) zijn we samen. Mega leuk!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
