Peru: deel 2 en Bolivia
Door: Milou
Blijf op de hoogte en volg Milou
12 December 2018 | Bolivia, La Paz
Peru: Paracas, Huacachina, Colca Canyon, Puno
Bolivia: Copacabana, La Paz, Uyuni, Potosi
Het was fijn om weer eens een korte doorreis te hebben in plaats van een hele dag in de bus zitten. De bus terminals hier lijken wel luchthavens. Je checkt je bagage in, je moet je identificeren met paspoort en ticket en je handbagage wordt gecheckt voordat je de bus in gaat. Ze brengen drinken en snacks en als je de bus verlaat wordt je door de bemanning begroet. Aardig gek! Vanaf waar de bus stopte was het 10 minuutjes lopen naar m’n hostel. Na het inchecken heb ik eerst met Bas gebeld om Machu Picchu te regelen/boeken, dat is nogal wat werk namelijk. Eind van de middag ben ik even door het dorpje gelopen en heb ik de zonsondergang gekeken op het strand. Het is echt een mega klein vissersdorpje dus ik vind het prima dat ik hier maar een nacht blijf. ‘s Avonds heb ik het lokale gerecht ‘lomo saltado’ gegeten. Patat met tomaat, paprika, ui en super mals rundvlees met veel olie en knoflook. Het is inmiddels de 26e dus het was ook tijd om de twee maanden balans eens op te gaan maken. Ik zit nog steeds iets over budget maar ben sinds Ecuador erg goed gaan compenseren. Bolivia is ook erg goedkoop maar Chili en Argentinië weer niet. We gaan het zien!
De volgende ochtend ben ik vroeg opgestaan. Om 7.40 moest ik klaar staan voor de boottour naar de eilanden. De tour duurde twee uur en dat was precies goed. Ik heb zeeleeuwen, pinguïns, pelikanen en allerlei andere vogels gezien. Gelukkig kozen de vogels om aan de linkerkant van de boot te poepen, waar ik niet zat. Om 10u was ik terug en om 11u ging m’n shuttle naar het volgende dorpje. Ik had dus nog even tijd om m’n spullen te pakken en te pinnen voordat we gingen. De doorreis naar Huacachina was maar 2 uurtjes. We werden wel nog even staande gehouden door de politie en toen bleek het rijbewijs van de chauffeur al vier maanden te zijn verlopen. Gelukkig mochten we wel doorrijden. Huacachina is een mega klein dorpje rondom een oasis midden in de woestijn. Het dorpje wordt omringd door zandduinen waar je kan scheuren met buggy’s en sandboarden. Ik verbleef in een super fijn hostel met zwembad, lekker eten en luxe kamers. In het hostel kwam ik de Duitse meiden weer tegen met wie Malou en ik in Lima op stap zijn geweest. We hebben samen geluncht en eind van de middag het sandboarden inclusief achtbaan buggy tocht gedaan. Een Spaanse jongen met wie ik in de shuttle zat en die die meiden weer kenden van Mancora sloot aan voor lunch en diner. Na het avondeten gingen de Duitsers naar de nachtbus en heb ik nog wat biertjes gedronken in het partyhostel van de Spanjaard. De tweede dag heb ik lekker uitgeslapen en de hele dag bij het zwembad gelegen. Tussendoor heb ik nog even door het dorpje gewandeld. Ik heb met de Spanjaard gegeten en daarna samen een taxi gepakt naar Ica en vanaf daar de nachtbus naar Arequipa. Arequipa is een mooie stad maar die sla ik nu over omdat ik hier met Bas heen ga op onze weg van Chili naar Peru. Malou was al twee dagen in Arequipa geweest en het plan was om de 30e te starten aan de tweedaagse hike door de Colca Canyon, de op een na diepste vallei in de wereld. De nachtbus duurde 13 uur in plaats van 12 maar was heel comfortabel. Ik heb heel veel kunnen slapen en ik kon me voordat we aankwamen even opfrissen in de wc.
De planning was om 8.15 aan te komen en 9.30 de bus naar Cobanaconde te pakken met Malou, het startpunt van de hike. Mijn bus reed echter 9.15 pas de terminal in en ik moest m’n tas nog halen en naar de terminal aan de overkant lopen. Het was even stressen maar ik heb het gehaald. Malou stond me op te wachten met de kaartjes en een tas vol eten. Ik wist dat het een lange reisdag ging worden maar de tweede bus viel me wel echt tegen. Het was weer een lokale bus en hij stopte super vaak en het duurde twee uur langer dan de bedoeling was. Onderweg verloren we ook nog het reservewiel die opeens in het ravijn viel. Dit bleek de chauffeur niet zoveel te boeien want na een korte blik reden we door. We kwamen pas rond 16.30 (20 uur non stop in de bus gezeten) aan in Cabanaconde. We hadden wel een heel gezellig hostel waar we warm konden douchen en heerlijke soep hebben gegeten. De bedden waren ook super comfortabel. Na het eten hebben we onze kleine tas ingepakt voor de hike en alle snacks verdeeld. 2 bananen, 4 appels, 5 broodjes, 1 avocado, een blikje tonijn, nootjes en 4 liter water. Daar moesten we het wel mee redden. Ik voelde me echt zo’n moeke met al dat eten, m’n Ikea mesje, wc-papier en handalcohol maar man man man wat hebben we er plezier van gehad! Alleen de druk -en sluitzakjes miste nog (Ja mam, je had gelijk. Ze zijn super handig en ik had er meer moeten meenemen).
We zijn super vroeg gaan slapen want ik was kapot en om 6.15 moesten we ons nest alweer uit. We wilden vroeg vertrekken zodat we niet de hele dag in de volle zon zouden lopen en we nog wat tijd hadden om te chillen bij het hostel met zwembad na het hiken. Uiteindelijk vertrokken we om 7.40 en kwamen we 15.10 aan. We zijn deze dag de canyon helemaal ingelopen. We kwamen langs drie kleine dorpjes en het eindpunt was in een klein super groen dorpje in de canyon. Alles is hier dor en droog en dan is er helemaal beneden een super vruchtbaar dorpje door de oase en waterval die hier zijn. De hike was heel mooi maar ook best pittig. De eerste dag is bijna alleen maar afdalen met een keer een lang stuk stijgen. Dat stuk was iets minder leuk omdat het super warm was en geen schaduw. Gelukkig was er bij het eind een vrouwtje die ijskoude cola verkocht. Ze had ook een ‘caviahouderij’ maar die hebben we even overgeslagen. Daarbij heb ik al cavia gegeten op een pizza in Cotopaxi, Ecuador. We waren ook erg blij met al het eten wat we hadden meegenomen want onderweg kwamen we amper iets tegen. Toen we aankwamen bij het dorpje waar we gingen slapen zagen we het zwembad al waar we maar al te graag in wilden. Daarna konden we nog even van de zon genieten op een bedje met een biertje en nootjes. De rest van de middag en avond hebben we lekker uitgerust, genoten van een koude douche (not!) en gegeten. Later hoorden we dat er die dag een brand was ontstaan in het dorpje en veel groepen hun spullen al aan het pakken waren om aan de klim uit de vallei te beginnen. Wij hadden geen idee. Wederom lagen we op een zeer christelijke tijd in bed. Dit keer ging de wekker namelijk al om 4.30. Om de canyon uit te komen moet je 1,1 km stijgen over een pad van 5,6 km. Behoorlijk steil dus. Om de brandende zon voor te zijn begint iedereen vroeg aan deze klim. De weg omhoog had ik erger verwacht dan het was. De losers die ons passeerden op ezels omdat ze niet wilden lopen, waren een extra motivatie om door te gaan. Met een paar korte stops waren we in 3 uur boven en werden we beloond met het zien van een condor, de grootste vogel van de wereld.
Vanaf de top was het nog een halfuurtje vlak lopen terug naar het dorpje. Daar konden we even snel afspoelen, onze tas pakken en in de bus naar Chivay. Door deze bus te pakken konden we in Chivay de bus naar Puno pakken in plaats van helemaal terug te moeten naar Arequipa. In Chivay hadden we even tijd om lekkere koffie te drinken met een taartje en onze berichten bij te werken na twee dagen geen WiFi. Om 13u vertrok de toeristenbus naar Puno. De bus maakte een aantal stops bij mooie uitzichten maar ik vond het niet heel boeiend. Het was vooral erg koud en winderig en ik had m’n slippers nog aan. Rond 20u kwamen we aan in Puno. Het was mega koud. We zijn eerst gaan eten bij een restaurant wat werd aangeraden door Lonely Planet en daarna naar het hostel gelopen. We waren helemaal gesloopt van de lange dag en het vele reizen in een korte tijd. Ik overtuigde Malou ervan dat we toe waren aan een rustdag (waarvoor ze me later dankbaar was). We wilden meteen gaan slapen maar een extreem luid rockfestival aan de overkant van de straat gooide roet in het eten. Gelukkig was de eigenaar zo lief om ons een tweepersoonskamer aan te bieden aan de andere kant van het gebouw voor dezelfde prijs toen we beneden kwamen klagen.
Ik had niet heel goed geslapen vanwege de kou maar het idee dat ik niet meteen hoefde op te staan en ergens op tijd moest zijn gaf al een uitgerust gevoel. Na het ontbijt hebben we uitgebreid gedoucht en onze tas opnieuw ingepakt. Ik heb ook bijna de volledige inhoud van m’n backpack aan de laundry service gegeven. Alles was zo ontzettend smerig. Gelukkig kon ik een outfit van Malou lenen zodat ik ‘al’ m’n warme kleren kon laten wassen. We hebben even door de stad gewandeld, fruit gekocht op de markt en bustickets voor de volgende ochtend gekocht. Malou’s plan was om die avond al door te gaan maar dat plan ging niet door want de grens is alleen tussen 6.00-18.00 open. Ik vond het niet erg dat Malou nog een nachtje moest blijven want hierdoor konden we samen de grens over en doorreizen. We zijn ook nog even naar het Titicaca meer gelopen die op de grens ligt van Peru en Bolivia. Vanaf deze kant viel het aardig tegen. Gewoon een meer met vervuild gras eromheen. ‘s Middags hebben we lekker geluncht en een hostel geboekt voor Copacabana en La Paz. Onze zoektocht naar carrot cake ging verder maar het bleef bij bevroren cheesecake met passievrucht. Ze hadden wel goede koffie.
Ik wilde eigenlijk een massage en een pedicure om mezelf weer een beetje op te lappen maar alles was dicht op zondag in het christelijke Puno. Eigenlijk vonden we het wel lekker dat het zo rustig was op straat. Op de terugweg vonden we toch een pedicure die open was. Malou was er ook wel aan toe en we konden met een halfuurtje terecht. De vrouwen van de pedicure hadden medelijden met onze ‘pobre piedes’ toen ze de blaren van mij en gekloofde hakken van Malou zagen. ‘s Avonds hadden we geen zin meer om de kou in te gaan dus hebben we de druiven en aardbeien van de markt opgegeten. Ik was helemaal excited om m’n schone was terug te krijgen tot ik zag dat mijn was door de war was gehaald met die van een ander meisje en we alles moesten uitzoeken. De man achter de receptie zag eruit alsof hij ze niet alle 24 in een kratje had. Hij stond er een beetje stom bij te lachen en boodt geen oplossing voor het ongemak of de prijs die nu moest worden bepaald door het opnieuw te wegen. Dit samen met het schrale ontbijt en de drie trappen die we elke keer op moesten met intense spierpijn in m’n kuiten maakte me chagrijnig en helemaal klaar met dit hostel. De volgende dag pakten we om 7.45 de bus naar Copacabana, Bolivia. De bus was prima en de grensovergang ging super snel. Land nummer 5 alweer!
We hadden een privé kamer inclusief ontbijt voor €5 per persoon geboekt. Nadat we de tassen hadden gedropt, hebben we kaartjes gekocht voor de boot naar Isla del Sol. Dit is een eiland in het Titicaca meer. Het dorpje was veel leuker dan we hadden verwacht. We hebben lekker geluncht op een dakterras in de zon. De eerste kennismaking met de Boliviaanse keuken was goed! Daarna konden we de boot op. Het was nog best fris in de wind ondanks de krachtige zon. Het was een fijn en mooi boottochtje over het meer. Toen we aankwamen bij het eiland vond ik de sfeer niet top. We werden direct opgelicht met een entreeticket voor 20bob per persoon in plaats van 10. Alle inwoners verkochten souvenirs en andere prullaria en waren alleen maar uit op je geld. Vanzelfsprekend kon je niet even over het eiland lopen. Om iets te bereiken moest je zo’n 500m stijgen door middel van een steile trap waar ik met m’n spierpijn niet echt blij van werd. Het stelde allemaal niet zoveel voor dus we besloten ons verlies te accepteren en een ijsje te eten in de zon totdat de boot weer terugging. Op de terugweg hebben we op het dek gelegen in de zon maar uit de wind, heerlijk!
Eenmaal terug op het vaste land werd het tijd om te pinnen. Ik had wat bolivianos overgenomen van een jongen uit Utrecht die ze over had maar dat geld was inmiddels wel op met ons tweeën. Het kostte heel wat moeite maar uiteindelijk is het gelukt om 500bob per persoon op te nemen (€65). We hebben bij dezelfde tent avond gegeten met een prachtig uitzicht op het meer met alle bootjes en een ondergaande zon. Het eten viel een beetje tegen maar het uitzicht maakte het goed. Terug in het hostel hebben we gedoucht en alsof we op kamp waren raadsels verteld/geraden om de tijd te doden tot bedtijd (21.30). De volgende ochtend stonden we weer vroeg paraat om wederom teleurgesteld te worden door het ontbijt. Blijkbaar zien mensen in Peru en Bolivia geen onderscheid in vers en oud brood?! We zijn naar het plein gelopen en hebben tickets gekocht voor de bus van 8u naar La Paz. Ik ben bij het enige café wat al open was een sandwich gaan halen om mee te nemen aangezien de rit 3,5 ging duren en we alleen een banaan en een gebakken ei hadden gegeten. De bus vertrok keurig om 8u en ondanks de kou was het prima. Na iets meer dan een uur stopte we omdat de bus op een soort veerpont moest om een stukje van het meer te kruisen voordat we verder konden rijden. Ik vroeg de chauffeur waar de wc was en nam aan dat dat duidelijk genoeg was maar niets was minder waar! Toen ik terugkwam stond de bus inclusief Malou en andere passagiers op het pontje en dreef die al van de kant. Malou riep dat de chauffeur had gezegd dat ik een ander bootje moest nemen?! Het andere bootje zat vol met locals en zag er niet uit alsof het snel ging vertrekken. Hoe dichterbij ik de pont bij de overkant zag komen, hoe meer stress ik kreeg. Is dit nou serieus de tweede keer dat een bus zonder mij wegrijdt omdat ik naar de wc ben? Ik kon Malou ook niet bereiken omdat ik alleen haar Nederlandse nummer heb die ze gebruikt voor whatsapp en niet het nummer van de lokale simkaart die in d’r telefoon zit. Uiteindelijk ging het bootje varen en zag ik de bus staan toen ik eraf sprong. Ik was echt woest over de laksheid van iedereen. Alleen Malou begreep me en had vanuit de bus gezorgd dat de chauffeur bleef wachten. Ik wilde mezelf verwennen met de sandwich om m’n rancune iets te laten zakken maar tot mijn grote spijt was het wederom brood wat eenden niet eens meer zouden eten. Ik had echt even een halfuurtje nodig met muziek om te kalmeren en besefte me ook dat de irritaties waarschijnlijk te maken hadden met het vroege opstaan elke dag en het hoge reis tempo van de afgelopen week. Gelukkig zouden we 3 dagen in La Paz verblijven dus konden we daar ook even een dagje chillen.
De bus deed er ook nog iets langer over door het drukke verkeer en stopte niet bij het plein vlakbij ons hostel zoals gezegd waardoor we een taxi moesten nemen. We waren er allebei even helemaal klaar mee. In het hostel konden we gelukkig al onze dorm in. We hebben de tassen gedropt en onszelf verwend met een lekkere lunch bij een overpriced westers café. Daarna zijn we naar een plein gelopen waarvandaan een walking tour begon. De tour maakte onze dag weer helemaal goed! De gids was enthousiast en super informatief. Hij vertelde ons dingen die we anders nooit hadden geweten. Zo geloven bijvoorbeeld veel Bolivianen in Pacha Mama (Nee niet die club op Ibiza, mother earth!) Ze offeren alcohol, eten, bloemen en soms zelfs mensen (!) in de hoop dat hun wensen uitkomen. Daklozen of verslaafden worden ‘s avonds benaderd en buiten bewustzijn gemaakt met alcohol en/of drugs. Zodra de persoon buiten bewustzijn is, wordt hij meegekomen naar een bouwplaats en daar levend begraven door in beton te gieten samen met de andere offers. Of het nog steeds gebeurt is niet bekend maar als er oude gebouwen worden gesloopt, worden er vaak lijken in de fundering gevonden. Ook heeft iemand die bijna slachtoffer is geworden een boek geschreven over zijn ervaring en ontsnapping. Achter het plein waar we begonnen was een gevangenis. De gevangenis wordt alleen van buiten bewaakt omdat het binnen te gevaarlijk is. In de gevangenis maken gangs de dienst uit. Hoe meer geld je hebt, hoe luxer je kan leven. Sommige mensen hebben een 3-kamer appartement en meerdere mensen die voor zich werken. Er werken ook mensen als ‘taxi’ in de gevangenis. Bezoekers mogen altijd langskomen en deze taxi’s begeleiden je dan veilig naar degene die je wil bezoeken of de gevangene naar de poort. Cocaïneproductie en handel is zeer gewoon in de gevangenis. De bezoekers brengen de grondstoffen mee en de gevangenen gooien het eindproduct op straat verpakt als afval. Iemand staat dan buiten te wachten om het onopvallend op te rapen en te verkopen. De rest van de tour ging over de tradities van cholita’s, de traditionele vrouwen die je hier veel ziet en de geschiedenis van Bolivia met veel presidenten die zijn afgezet of vermoord. Kortom, erg interessant allemaal.
Aan het einde van de tour vroegen we de gids of hij een plek wist waar ze carrot cake verkochten. En jahoor, eindelijk hebben we het gevonden! In een super leuk café kregen we enorme plakken carrot cake met een lekkere crèmelaag en goede koffie. We waren weer helemaal gelukkig! Eenmaal terug in het hostel hebben we de death road tour voor de volgende dag geregeld in het hostel. Deze weg heeft zijn naam te danken aan de vele ongelukken die er gebeuren. Het is dan ook niet voor niets verkozen tot de gevaarlijkste weg van de wereld. Vroeger reden hier dagelijks vrachtwagens die elkaar moesten passeren op de smalle onverharde rotsweg zonder vangrails. Een kleine stuurfout kan je fataal worden want vanaf de rand van de weg is het ravijn 400-500m diep en steil naar beneden. Tegenwoordig is er niet veel verkeer meer en is de weg een attractie geworden voor toeristen. Onder het mom ‘no risk no fun’ en het voornemen om dit pas ná de tour aan onze familie te vertellen, schreven we ons in. We hadden goed onderzoek gedaan naar een organisatie met goede recensies, meerdere gidsen en up to date materiaal. We hebben die avond lekker Indiaas gegeten en zijn zodra de spullen klaar lagen gaan slapen. De volgende ochtend stonden we om 7.30 klaar voor het hostel. De tour begon een beetje stom omdat het busje te laat was, we op crappy uitklapstoelen moesten zitten en er keiharde metal muziek aanstond waar ik nog even niet klaar voor was op de vroege ochtend. Echter was dat snel vergeten toen de tour begon! De gids was erg goed en we hadden een leuke groep. We waren wel blij dat we zelf al ontbeten hadden met yoghurt, appel en het zakje granola, kaneel en rozijnen wat ik nog had want het ontbijt wat inclusief was daar kon je niet op leven. We kregen instructies over de route, spraken tekens af en testen onze mountainbikes. Ook kregen we elleboog -en kniebeschermers, een pak, handschoenen en een helm. Het vette van deze route is, is dat je begint op 4200m in de kou en eindigt op 1100m in de jungle en warmte. De weg is op een paar kleine vlakke stukjes na alleen maar naar beneden. De eerste 25km was nog over asfalt. We konden een beetje wennen aan de fiets, de snelheid en het continue remmen. Tussendoor stopten we vaak om de groep bij elkaar te houden en foto’s te maken. Na het asfalt stuk begon de echte death road. Gravel, losse stenen, scherpe bochten en vooral smalle stukken maakte het best spannend. Bij elke stop instrueerde de gids ons over het stuk wat daarna kwam en waar we op moesten letten. Toen we echt net waren begonnen stopte de gids abrupt. Een vrouw van een andere groep was met fiets en al 20-30m naar beneden gevallen. Gelukkig had ze zich aan iets vast kunnen grijpen. Malou en ik werden erg blij van hoe professioneel onze gids met de vrouw omging en wat basis testen deed om te checken of ze oke was. Het bizarre was dat de gids van de groep van de vrouw niet eens doorhad dat ze gevallen was. We waren erg blij met onze keuze van deze organisatie! Door deze wake-up call ging iedereen serieus om met de instructies over afstand houden en afremmen voor de bochten. Eenmaal beneden was het flink warm en konden we even uitpuffen met een biertje terwijl de gidsen de fietsen wasten. Daarna werden we naar een hotel gebracht met grote tuin en zwembad waar we konden chillen, zwemmen, warm douchen en eten van het buffet. Om 17.15 kregen we onze T-shirts als bewijs dat we het gehaald hadden en begon de 3 uur durende rit terug naar La Paz. In het busje hadden Malou en ik eerst nog wel zin om in het hostel wat drankjes te doen aan de bar maar eenmaal terug waren we zo gaar dat we meteen zijn gaan slapen.
De derde dag in La Paz konden we eindelijk even rustig aan doen. Ik was alsnog vroeg wakker maar ben lekker in bed gebleven en heb wat research gedaan naar de amazone. M’n plan was om daar vanuit La Paz heen te gaan voor een 3-daagse tour. Ik had moeite met het vinden van een goede organisatie, de vluchten waren duur en ik merkte aan mezelf dat ik er eigenlijk helemaal niet zo’n zin in had. Het is nu regenseizoen waardoor er nog meer muggen zijn en de boot waarmee je door de amazone vaart heeft geen overkapping dus dat klonk ook niet heel aanlokkelijk. Ik besloot de amazone te skippen en met Malou mee te gaan naar Uyuni die avond. De 3-daagse tour over de zoutvlaktes zou een super leuke afsluiter zijn van het reizen samen! We hebben wederom genoten van ons eigen ontbijtje in de zon, rustig onze spullen gepakt en uitgecheckt. Omdat de straten van La Paz zo in hoogte verschillen en om verkeersdrukte te minderen is er een kabelbaan netwerk over de hele stad. Locals gebruiken dit om van A naar B te komen maar voor ons was het erg leuk om de verschillende wijken van bovenaf te zien en een mooi uitzicht over de stad te hebben zonder na een blok te hijgen. Ik had trouwens nóg steeds spierpijn in m’n kuiten van de Colca Canyon. Na een paar ritjes zijn we terug gegaan naar het café met de lekkere carrot cake voor lunch en vanzelfsprekend nog een stuk carrot cake. Daarna zijn we langs wat souvenirwinkeltjes gaan struinen om handschoenen, een sjaal en een muts te kopen voor in Uyuni. Ook zijn we langs de terminal gegaan om bustickets te kopen voor de nachtbus die avond. Al met al toch weer best veel gedaan op een dag maar het was gezellig en ontspannend. Die avond hebben we om 20u de nachtbus gepakt naar Uyuni.
De busrit was niet top maar ik heb best wat kunnen slapen dus ik voelde me prima. Om 6u kwamen we aan en werden we bedolven door mensen van tour operators. Het was super koud en we wilden gewoon ergens binnen ontbijten en wakker worden zonder al die irritante mensen. We hadden van te voren een café gevonden die goed inspeelt op de nachtbus. Ze gaan om 5am open, hebben ontbijt, een warme douche en je kan je telefoon en andere apparaten opladen. Precies wat we nodig hadden! We hebben daar gehangen tot om 8u alle kantoortjes open gingen. We hadden op basis van verhalen en recensies drie bedrijven waar we langs wilden en een van die drie kiezen om mee te boeken. Er kan nogal wat verschil zitten tussen de kwaliteit van de tour en goedkoop betekent hier vaak niet beter. Omdat er in Uyuni zelf niets te beleven is, gaan de meeste mensen dezelfde ochtend van aankomst weg op tour naar de zoutvlaktes. Het was even stressen omdat de organisatie die we wilden twee mensen extra nodig had om een nieuwe auto ‘te openen’, de tweede überhaupt geen mensen had en de derde vol zat. We waren even bang dat we niet konden vertrekken. Uiteindelijk hebben we een andere organisatie gevonden en omdat het zo last minute was nog €30 van de prijs af kunnen lullen. We hadden nog even tijd om snel een broodje, water en wc-papier in te slaan en toen begon de briefing. De gids sprak goed Engels en kwam heel gepassioneerd over. Om 11u vertrokken we met twee jeeps, 10 mensen, 2 chauffeurs en 1 gids voor 3 dagen avontuur!
Deze tour was absoluut m’n hoogtepunt van Bolivia en staat zeker in de top 3 van hoogtepunten tijdens deze reis. De eerste dag hebben we weinig in de auto gezeten. We maakten een stop bij een ‘begraafplaats’ voor treinen, een fabriekje waar het zout wordt verwerkt en toen bij dé zoutvlaktes. We hadden een strak blauwe lucht, amper wind en een hele krachtige zon die binnen no time mijn scheiding rood had. Er lijkt geen eind te komen aan de kilometers lange vlaktes. We hadden even tijd om foto’s te maken en toen kregen we een super lekkere picknick als lunch buiten op de zoutvlaktes. De cliché grap ‘is er ook zout?’ is zeker gemaakt. Na de lunch reden we naar een ander deel van de vlaktes waar we tijd hadden voor de perspectief fotoshoots met attributen. De volgende stop was een soort eiland met koraal erop en mega veel cactussen. Vroeger was het water onder de zoutvlaktes een meer maar dat is overstroomd door de zee en zo ontstond de laag zout op het water. Door plaatverschuivingen zijn stukken die vroeger onder water lagen omhoog geduwd. Het koraal is vanzelfsprekend dood maar het was heel cool om dingen die je normaal met snorkelen of duiken ziet nu op het droge te zien. We zijn omhoog gelopen voor een 360 graden uitzicht over de vlaktes en daarna een stuk gaan rijden voor een mooie plek om de zonsondergang te kijken. De gids had als verrassing rode wijn en chips mee en we waren allemaal even heel gelukkig met de situatie. Een super gezellige groep, leuke dag, mooi uitzicht, muziekje uit de auto op de achtergrond (ik was de hele trip DJ) en een wijntje in je hand. Eenmaal aangekomen bij het hostel was iedereen kapot van de lange dag. Na het eten was het tijd voor een warme douche en om ons bed in te gaan.
De tweede dag hebben we wat meer in de auto gezeten. Om 6.30 was het ontbijt en om 7u vertrokken we. We zijn langs prachtige meren gegaan, meer opgedroogd koraal, vulkanen en reden uren door de ongerepte woestijn. We hebben flamingo’s, lama’s, struisvogels en een vos gezien. Het gaf zo’n vrij gevoel om te roadtrippen door the middle of nowhere met een muziekje op en te dagdromen terwijl de mooie landschappen voorbij raasden. Malou en ik waren ook erg blij dat we niet bij een overdreven Amerikaanse meid in de auto zaten die alleen maar kon praten over haar leven als lerares in Korea. Wij zaten absoluut in de coole-mensen-auto (lol!). De tweede accommodatie was erg basic maar dat wisten we van te voren. 200m vanaf het hostel zit een kleine hotspring met heerlijk warm water. Na het eten zijn we met 5 van de groep erin gegaan met wijn en chips en hebben we naar de prachtige sterren gekeken. Er was ook geen douche in het hostel dus dit was top om even op te frissen. ‘s Avonds koelt het flink af dus we zaten tot onze schouders in het water met een muts op om zo min mogelijk warmte te verliezen.
De derde dag bestond vooral uit terug rijden. Ik had een beetje last van m’n buik, ben nog steeds snot verkouden en was erg moe van de volle dagen en 24/7 samen zijn met zo’n groep. Ik had wel weer behoefte aan wat me-time. Eenmaal terug in Uyuni ben ik met Malou bustickets gaan kopen. Zij gaat terug naar La Paz en ik naar Potosi. Ik had daarna nog even tijd om m’n berichten bij te werken en avondeten te halen voordat ik afscheid moest nemen van Malou. We hebben 3 mega leuke weken gehad en ik ga d’r zeker weer zien in Utrecht! Om 18u ging mijn bus naar Potosi. Dit is een stad 4 uur van Uyuni vandaan die bekend staat om haar actieve mijnen en onder andere zilverwinning. Ik ben nog nooit in een mijn geweest en ik wilde wel meer weten over de omstandigheden waarin de mijnwerkers werken. In Potosi zijn niet zoveel hostels met dorms dus ik besloot mezelf te verwennen met een privé kamer om even goed uit te kunnen rusten. Rond 22u kwam ik aan en ben ik meteen m’n bed in gedoken. Het is me zowaar gelukt om uit te slapen (9u)! De dag vulde zich redelijk makkelijk met rustig ontbijten, uitgebreid douchen, FaceTimen met Bas, paps en mams, Anouk en Simone, lunchen en dingen uitzoeken voor Argentinië en de weg ernaar toe. Het was echt heel lekker om een eigen kamer met badkamer te hebben waar je al je zooi gewoon kan laten liggen, geen rekening hoeft te houden met anderen en je even kan terugtrekken.
M’n tweede dag in Potosi heb ik weer een rustige ochtend gehad. Ik ben even door het centrum gelopen en na 8 pogingen bij verschillende banken heb ik het voor elkaar gekregen om dollars te pinnen. De waarde van de Argentijnse peso is nu heel laag waardoor het slim is om stabiele dollars mee te nemen naar Argentinië en die daar om te wisselen in kleine hoeveelheden. Na de lunch begon mijn tour door een mijn samen met 5 anderen. De gids probeerde soms iets te grappig te zijn en sprak niet bijster goed Engels maar hij deed erg zijn best. Hij is zelf op zijn 8e begonnen als mijnwerker en heeft het 27 jaar gedaan voordat hij als gids is gaan werken. We kregen een pak en laarzen aan voor het stof, een helm met lamp en een mondkapje. Ook kochten we sap, coca bladeren en dynamiet als cadeaus voor de mijnwerkers. De meeste mijnwerkers werken zo’n 12u per dag. Tijdens zo’n dag leven ze op sap en coca bladeren die de eetlust verminderen. Je zag ze allemaal met zo’n prop in hun wang zitten. Na 4 uur is de smaak van de bladeren weg en weten ze dat ze even mogen rusten. Ook helpt het tegen hoogteziekte. Het was heel leip om in de mijn te zijn en op sommige smalle diepe stukjes ook best benauwend. Het was bizar om te zien in wat voor erbarmelijke omstandigheden de mijnwerkers werken. In de mijn was ook een offerplaats voor Pacha Mama. Elke vrijdag drinken de mijnwerkers 96% alcohol en dat offeren ze ook samen met sigaretten en coca bladeren in de hoop voor geluk en goede kwaliteit. Ik was blij toen ik weer daglicht zag en we door konden naar de fabriek waar het zilver, zink, lood en mineralen worden gescheiden van de stenen. Na de tour kon ik gelukkig nog even douchen in het hostel, eten en met de taxi naar de terminal. Om 20.30 ging m’n bus naar Villazon, het grensplaatsje aan de kan van Bolivia.
Bolivia: Copacabana, La Paz, Uyuni, Potosi
Het was fijn om weer eens een korte doorreis te hebben in plaats van een hele dag in de bus zitten. De bus terminals hier lijken wel luchthavens. Je checkt je bagage in, je moet je identificeren met paspoort en ticket en je handbagage wordt gecheckt voordat je de bus in gaat. Ze brengen drinken en snacks en als je de bus verlaat wordt je door de bemanning begroet. Aardig gek! Vanaf waar de bus stopte was het 10 minuutjes lopen naar m’n hostel. Na het inchecken heb ik eerst met Bas gebeld om Machu Picchu te regelen/boeken, dat is nogal wat werk namelijk. Eind van de middag ben ik even door het dorpje gelopen en heb ik de zonsondergang gekeken op het strand. Het is echt een mega klein vissersdorpje dus ik vind het prima dat ik hier maar een nacht blijf. ‘s Avonds heb ik het lokale gerecht ‘lomo saltado’ gegeten. Patat met tomaat, paprika, ui en super mals rundvlees met veel olie en knoflook. Het is inmiddels de 26e dus het was ook tijd om de twee maanden balans eens op te gaan maken. Ik zit nog steeds iets over budget maar ben sinds Ecuador erg goed gaan compenseren. Bolivia is ook erg goedkoop maar Chili en Argentinië weer niet. We gaan het zien!
De volgende ochtend ben ik vroeg opgestaan. Om 7.40 moest ik klaar staan voor de boottour naar de eilanden. De tour duurde twee uur en dat was precies goed. Ik heb zeeleeuwen, pinguïns, pelikanen en allerlei andere vogels gezien. Gelukkig kozen de vogels om aan de linkerkant van de boot te poepen, waar ik niet zat. Om 10u was ik terug en om 11u ging m’n shuttle naar het volgende dorpje. Ik had dus nog even tijd om m’n spullen te pakken en te pinnen voordat we gingen. De doorreis naar Huacachina was maar 2 uurtjes. We werden wel nog even staande gehouden door de politie en toen bleek het rijbewijs van de chauffeur al vier maanden te zijn verlopen. Gelukkig mochten we wel doorrijden. Huacachina is een mega klein dorpje rondom een oasis midden in de woestijn. Het dorpje wordt omringd door zandduinen waar je kan scheuren met buggy’s en sandboarden. Ik verbleef in een super fijn hostel met zwembad, lekker eten en luxe kamers. In het hostel kwam ik de Duitse meiden weer tegen met wie Malou en ik in Lima op stap zijn geweest. We hebben samen geluncht en eind van de middag het sandboarden inclusief achtbaan buggy tocht gedaan. Een Spaanse jongen met wie ik in de shuttle zat en die die meiden weer kenden van Mancora sloot aan voor lunch en diner. Na het avondeten gingen de Duitsers naar de nachtbus en heb ik nog wat biertjes gedronken in het partyhostel van de Spanjaard. De tweede dag heb ik lekker uitgeslapen en de hele dag bij het zwembad gelegen. Tussendoor heb ik nog even door het dorpje gewandeld. Ik heb met de Spanjaard gegeten en daarna samen een taxi gepakt naar Ica en vanaf daar de nachtbus naar Arequipa. Arequipa is een mooie stad maar die sla ik nu over omdat ik hier met Bas heen ga op onze weg van Chili naar Peru. Malou was al twee dagen in Arequipa geweest en het plan was om de 30e te starten aan de tweedaagse hike door de Colca Canyon, de op een na diepste vallei in de wereld. De nachtbus duurde 13 uur in plaats van 12 maar was heel comfortabel. Ik heb heel veel kunnen slapen en ik kon me voordat we aankwamen even opfrissen in de wc.
De planning was om 8.15 aan te komen en 9.30 de bus naar Cobanaconde te pakken met Malou, het startpunt van de hike. Mijn bus reed echter 9.15 pas de terminal in en ik moest m’n tas nog halen en naar de terminal aan de overkant lopen. Het was even stressen maar ik heb het gehaald. Malou stond me op te wachten met de kaartjes en een tas vol eten. Ik wist dat het een lange reisdag ging worden maar de tweede bus viel me wel echt tegen. Het was weer een lokale bus en hij stopte super vaak en het duurde twee uur langer dan de bedoeling was. Onderweg verloren we ook nog het reservewiel die opeens in het ravijn viel. Dit bleek de chauffeur niet zoveel te boeien want na een korte blik reden we door. We kwamen pas rond 16.30 (20 uur non stop in de bus gezeten) aan in Cabanaconde. We hadden wel een heel gezellig hostel waar we warm konden douchen en heerlijke soep hebben gegeten. De bedden waren ook super comfortabel. Na het eten hebben we onze kleine tas ingepakt voor de hike en alle snacks verdeeld. 2 bananen, 4 appels, 5 broodjes, 1 avocado, een blikje tonijn, nootjes en 4 liter water. Daar moesten we het wel mee redden. Ik voelde me echt zo’n moeke met al dat eten, m’n Ikea mesje, wc-papier en handalcohol maar man man man wat hebben we er plezier van gehad! Alleen de druk -en sluitzakjes miste nog (Ja mam, je had gelijk. Ze zijn super handig en ik had er meer moeten meenemen).
We zijn super vroeg gaan slapen want ik was kapot en om 6.15 moesten we ons nest alweer uit. We wilden vroeg vertrekken zodat we niet de hele dag in de volle zon zouden lopen en we nog wat tijd hadden om te chillen bij het hostel met zwembad na het hiken. Uiteindelijk vertrokken we om 7.40 en kwamen we 15.10 aan. We zijn deze dag de canyon helemaal ingelopen. We kwamen langs drie kleine dorpjes en het eindpunt was in een klein super groen dorpje in de canyon. Alles is hier dor en droog en dan is er helemaal beneden een super vruchtbaar dorpje door de oase en waterval die hier zijn. De hike was heel mooi maar ook best pittig. De eerste dag is bijna alleen maar afdalen met een keer een lang stuk stijgen. Dat stuk was iets minder leuk omdat het super warm was en geen schaduw. Gelukkig was er bij het eind een vrouwtje die ijskoude cola verkocht. Ze had ook een ‘caviahouderij’ maar die hebben we even overgeslagen. Daarbij heb ik al cavia gegeten op een pizza in Cotopaxi, Ecuador. We waren ook erg blij met al het eten wat we hadden meegenomen want onderweg kwamen we amper iets tegen. Toen we aankwamen bij het dorpje waar we gingen slapen zagen we het zwembad al waar we maar al te graag in wilden. Daarna konden we nog even van de zon genieten op een bedje met een biertje en nootjes. De rest van de middag en avond hebben we lekker uitgerust, genoten van een koude douche (not!) en gegeten. Later hoorden we dat er die dag een brand was ontstaan in het dorpje en veel groepen hun spullen al aan het pakken waren om aan de klim uit de vallei te beginnen. Wij hadden geen idee. Wederom lagen we op een zeer christelijke tijd in bed. Dit keer ging de wekker namelijk al om 4.30. Om de canyon uit te komen moet je 1,1 km stijgen over een pad van 5,6 km. Behoorlijk steil dus. Om de brandende zon voor te zijn begint iedereen vroeg aan deze klim. De weg omhoog had ik erger verwacht dan het was. De losers die ons passeerden op ezels omdat ze niet wilden lopen, waren een extra motivatie om door te gaan. Met een paar korte stops waren we in 3 uur boven en werden we beloond met het zien van een condor, de grootste vogel van de wereld.
Vanaf de top was het nog een halfuurtje vlak lopen terug naar het dorpje. Daar konden we even snel afspoelen, onze tas pakken en in de bus naar Chivay. Door deze bus te pakken konden we in Chivay de bus naar Puno pakken in plaats van helemaal terug te moeten naar Arequipa. In Chivay hadden we even tijd om lekkere koffie te drinken met een taartje en onze berichten bij te werken na twee dagen geen WiFi. Om 13u vertrok de toeristenbus naar Puno. De bus maakte een aantal stops bij mooie uitzichten maar ik vond het niet heel boeiend. Het was vooral erg koud en winderig en ik had m’n slippers nog aan. Rond 20u kwamen we aan in Puno. Het was mega koud. We zijn eerst gaan eten bij een restaurant wat werd aangeraden door Lonely Planet en daarna naar het hostel gelopen. We waren helemaal gesloopt van de lange dag en het vele reizen in een korte tijd. Ik overtuigde Malou ervan dat we toe waren aan een rustdag (waarvoor ze me later dankbaar was). We wilden meteen gaan slapen maar een extreem luid rockfestival aan de overkant van de straat gooide roet in het eten. Gelukkig was de eigenaar zo lief om ons een tweepersoonskamer aan te bieden aan de andere kant van het gebouw voor dezelfde prijs toen we beneden kwamen klagen.
Ik had niet heel goed geslapen vanwege de kou maar het idee dat ik niet meteen hoefde op te staan en ergens op tijd moest zijn gaf al een uitgerust gevoel. Na het ontbijt hebben we uitgebreid gedoucht en onze tas opnieuw ingepakt. Ik heb ook bijna de volledige inhoud van m’n backpack aan de laundry service gegeven. Alles was zo ontzettend smerig. Gelukkig kon ik een outfit van Malou lenen zodat ik ‘al’ m’n warme kleren kon laten wassen. We hebben even door de stad gewandeld, fruit gekocht op de markt en bustickets voor de volgende ochtend gekocht. Malou’s plan was om die avond al door te gaan maar dat plan ging niet door want de grens is alleen tussen 6.00-18.00 open. Ik vond het niet erg dat Malou nog een nachtje moest blijven want hierdoor konden we samen de grens over en doorreizen. We zijn ook nog even naar het Titicaca meer gelopen die op de grens ligt van Peru en Bolivia. Vanaf deze kant viel het aardig tegen. Gewoon een meer met vervuild gras eromheen. ‘s Middags hebben we lekker geluncht en een hostel geboekt voor Copacabana en La Paz. Onze zoektocht naar carrot cake ging verder maar het bleef bij bevroren cheesecake met passievrucht. Ze hadden wel goede koffie.
Ik wilde eigenlijk een massage en een pedicure om mezelf weer een beetje op te lappen maar alles was dicht op zondag in het christelijke Puno. Eigenlijk vonden we het wel lekker dat het zo rustig was op straat. Op de terugweg vonden we toch een pedicure die open was. Malou was er ook wel aan toe en we konden met een halfuurtje terecht. De vrouwen van de pedicure hadden medelijden met onze ‘pobre piedes’ toen ze de blaren van mij en gekloofde hakken van Malou zagen. ‘s Avonds hadden we geen zin meer om de kou in te gaan dus hebben we de druiven en aardbeien van de markt opgegeten. Ik was helemaal excited om m’n schone was terug te krijgen tot ik zag dat mijn was door de war was gehaald met die van een ander meisje en we alles moesten uitzoeken. De man achter de receptie zag eruit alsof hij ze niet alle 24 in een kratje had. Hij stond er een beetje stom bij te lachen en boodt geen oplossing voor het ongemak of de prijs die nu moest worden bepaald door het opnieuw te wegen. Dit samen met het schrale ontbijt en de drie trappen die we elke keer op moesten met intense spierpijn in m’n kuiten maakte me chagrijnig en helemaal klaar met dit hostel. De volgende dag pakten we om 7.45 de bus naar Copacabana, Bolivia. De bus was prima en de grensovergang ging super snel. Land nummer 5 alweer!
We hadden een privé kamer inclusief ontbijt voor €5 per persoon geboekt. Nadat we de tassen hadden gedropt, hebben we kaartjes gekocht voor de boot naar Isla del Sol. Dit is een eiland in het Titicaca meer. Het dorpje was veel leuker dan we hadden verwacht. We hebben lekker geluncht op een dakterras in de zon. De eerste kennismaking met de Boliviaanse keuken was goed! Daarna konden we de boot op. Het was nog best fris in de wind ondanks de krachtige zon. Het was een fijn en mooi boottochtje over het meer. Toen we aankwamen bij het eiland vond ik de sfeer niet top. We werden direct opgelicht met een entreeticket voor 20bob per persoon in plaats van 10. Alle inwoners verkochten souvenirs en andere prullaria en waren alleen maar uit op je geld. Vanzelfsprekend kon je niet even over het eiland lopen. Om iets te bereiken moest je zo’n 500m stijgen door middel van een steile trap waar ik met m’n spierpijn niet echt blij van werd. Het stelde allemaal niet zoveel voor dus we besloten ons verlies te accepteren en een ijsje te eten in de zon totdat de boot weer terugging. Op de terugweg hebben we op het dek gelegen in de zon maar uit de wind, heerlijk!
Eenmaal terug op het vaste land werd het tijd om te pinnen. Ik had wat bolivianos overgenomen van een jongen uit Utrecht die ze over had maar dat geld was inmiddels wel op met ons tweeën. Het kostte heel wat moeite maar uiteindelijk is het gelukt om 500bob per persoon op te nemen (€65). We hebben bij dezelfde tent avond gegeten met een prachtig uitzicht op het meer met alle bootjes en een ondergaande zon. Het eten viel een beetje tegen maar het uitzicht maakte het goed. Terug in het hostel hebben we gedoucht en alsof we op kamp waren raadsels verteld/geraden om de tijd te doden tot bedtijd (21.30). De volgende ochtend stonden we weer vroeg paraat om wederom teleurgesteld te worden door het ontbijt. Blijkbaar zien mensen in Peru en Bolivia geen onderscheid in vers en oud brood?! We zijn naar het plein gelopen en hebben tickets gekocht voor de bus van 8u naar La Paz. Ik ben bij het enige café wat al open was een sandwich gaan halen om mee te nemen aangezien de rit 3,5 ging duren en we alleen een banaan en een gebakken ei hadden gegeten. De bus vertrok keurig om 8u en ondanks de kou was het prima. Na iets meer dan een uur stopte we omdat de bus op een soort veerpont moest om een stukje van het meer te kruisen voordat we verder konden rijden. Ik vroeg de chauffeur waar de wc was en nam aan dat dat duidelijk genoeg was maar niets was minder waar! Toen ik terugkwam stond de bus inclusief Malou en andere passagiers op het pontje en dreef die al van de kant. Malou riep dat de chauffeur had gezegd dat ik een ander bootje moest nemen?! Het andere bootje zat vol met locals en zag er niet uit alsof het snel ging vertrekken. Hoe dichterbij ik de pont bij de overkant zag komen, hoe meer stress ik kreeg. Is dit nou serieus de tweede keer dat een bus zonder mij wegrijdt omdat ik naar de wc ben? Ik kon Malou ook niet bereiken omdat ik alleen haar Nederlandse nummer heb die ze gebruikt voor whatsapp en niet het nummer van de lokale simkaart die in d’r telefoon zit. Uiteindelijk ging het bootje varen en zag ik de bus staan toen ik eraf sprong. Ik was echt woest over de laksheid van iedereen. Alleen Malou begreep me en had vanuit de bus gezorgd dat de chauffeur bleef wachten. Ik wilde mezelf verwennen met de sandwich om m’n rancune iets te laten zakken maar tot mijn grote spijt was het wederom brood wat eenden niet eens meer zouden eten. Ik had echt even een halfuurtje nodig met muziek om te kalmeren en besefte me ook dat de irritaties waarschijnlijk te maken hadden met het vroege opstaan elke dag en het hoge reis tempo van de afgelopen week. Gelukkig zouden we 3 dagen in La Paz verblijven dus konden we daar ook even een dagje chillen.
De bus deed er ook nog iets langer over door het drukke verkeer en stopte niet bij het plein vlakbij ons hostel zoals gezegd waardoor we een taxi moesten nemen. We waren er allebei even helemaal klaar mee. In het hostel konden we gelukkig al onze dorm in. We hebben de tassen gedropt en onszelf verwend met een lekkere lunch bij een overpriced westers café. Daarna zijn we naar een plein gelopen waarvandaan een walking tour begon. De tour maakte onze dag weer helemaal goed! De gids was enthousiast en super informatief. Hij vertelde ons dingen die we anders nooit hadden geweten. Zo geloven bijvoorbeeld veel Bolivianen in Pacha Mama (Nee niet die club op Ibiza, mother earth!) Ze offeren alcohol, eten, bloemen en soms zelfs mensen (!) in de hoop dat hun wensen uitkomen. Daklozen of verslaafden worden ‘s avonds benaderd en buiten bewustzijn gemaakt met alcohol en/of drugs. Zodra de persoon buiten bewustzijn is, wordt hij meegekomen naar een bouwplaats en daar levend begraven door in beton te gieten samen met de andere offers. Of het nog steeds gebeurt is niet bekend maar als er oude gebouwen worden gesloopt, worden er vaak lijken in de fundering gevonden. Ook heeft iemand die bijna slachtoffer is geworden een boek geschreven over zijn ervaring en ontsnapping. Achter het plein waar we begonnen was een gevangenis. De gevangenis wordt alleen van buiten bewaakt omdat het binnen te gevaarlijk is. In de gevangenis maken gangs de dienst uit. Hoe meer geld je hebt, hoe luxer je kan leven. Sommige mensen hebben een 3-kamer appartement en meerdere mensen die voor zich werken. Er werken ook mensen als ‘taxi’ in de gevangenis. Bezoekers mogen altijd langskomen en deze taxi’s begeleiden je dan veilig naar degene die je wil bezoeken of de gevangene naar de poort. Cocaïneproductie en handel is zeer gewoon in de gevangenis. De bezoekers brengen de grondstoffen mee en de gevangenen gooien het eindproduct op straat verpakt als afval. Iemand staat dan buiten te wachten om het onopvallend op te rapen en te verkopen. De rest van de tour ging over de tradities van cholita’s, de traditionele vrouwen die je hier veel ziet en de geschiedenis van Bolivia met veel presidenten die zijn afgezet of vermoord. Kortom, erg interessant allemaal.
Aan het einde van de tour vroegen we de gids of hij een plek wist waar ze carrot cake verkochten. En jahoor, eindelijk hebben we het gevonden! In een super leuk café kregen we enorme plakken carrot cake met een lekkere crèmelaag en goede koffie. We waren weer helemaal gelukkig! Eenmaal terug in het hostel hebben we de death road tour voor de volgende dag geregeld in het hostel. Deze weg heeft zijn naam te danken aan de vele ongelukken die er gebeuren. Het is dan ook niet voor niets verkozen tot de gevaarlijkste weg van de wereld. Vroeger reden hier dagelijks vrachtwagens die elkaar moesten passeren op de smalle onverharde rotsweg zonder vangrails. Een kleine stuurfout kan je fataal worden want vanaf de rand van de weg is het ravijn 400-500m diep en steil naar beneden. Tegenwoordig is er niet veel verkeer meer en is de weg een attractie geworden voor toeristen. Onder het mom ‘no risk no fun’ en het voornemen om dit pas ná de tour aan onze familie te vertellen, schreven we ons in. We hadden goed onderzoek gedaan naar een organisatie met goede recensies, meerdere gidsen en up to date materiaal. We hebben die avond lekker Indiaas gegeten en zijn zodra de spullen klaar lagen gaan slapen. De volgende ochtend stonden we om 7.30 klaar voor het hostel. De tour begon een beetje stom omdat het busje te laat was, we op crappy uitklapstoelen moesten zitten en er keiharde metal muziek aanstond waar ik nog even niet klaar voor was op de vroege ochtend. Echter was dat snel vergeten toen de tour begon! De gids was erg goed en we hadden een leuke groep. We waren wel blij dat we zelf al ontbeten hadden met yoghurt, appel en het zakje granola, kaneel en rozijnen wat ik nog had want het ontbijt wat inclusief was daar kon je niet op leven. We kregen instructies over de route, spraken tekens af en testen onze mountainbikes. Ook kregen we elleboog -en kniebeschermers, een pak, handschoenen en een helm. Het vette van deze route is, is dat je begint op 4200m in de kou en eindigt op 1100m in de jungle en warmte. De weg is op een paar kleine vlakke stukjes na alleen maar naar beneden. De eerste 25km was nog over asfalt. We konden een beetje wennen aan de fiets, de snelheid en het continue remmen. Tussendoor stopten we vaak om de groep bij elkaar te houden en foto’s te maken. Na het asfalt stuk begon de echte death road. Gravel, losse stenen, scherpe bochten en vooral smalle stukken maakte het best spannend. Bij elke stop instrueerde de gids ons over het stuk wat daarna kwam en waar we op moesten letten. Toen we echt net waren begonnen stopte de gids abrupt. Een vrouw van een andere groep was met fiets en al 20-30m naar beneden gevallen. Gelukkig had ze zich aan iets vast kunnen grijpen. Malou en ik werden erg blij van hoe professioneel onze gids met de vrouw omging en wat basis testen deed om te checken of ze oke was. Het bizarre was dat de gids van de groep van de vrouw niet eens doorhad dat ze gevallen was. We waren erg blij met onze keuze van deze organisatie! Door deze wake-up call ging iedereen serieus om met de instructies over afstand houden en afremmen voor de bochten. Eenmaal beneden was het flink warm en konden we even uitpuffen met een biertje terwijl de gidsen de fietsen wasten. Daarna werden we naar een hotel gebracht met grote tuin en zwembad waar we konden chillen, zwemmen, warm douchen en eten van het buffet. Om 17.15 kregen we onze T-shirts als bewijs dat we het gehaald hadden en begon de 3 uur durende rit terug naar La Paz. In het busje hadden Malou en ik eerst nog wel zin om in het hostel wat drankjes te doen aan de bar maar eenmaal terug waren we zo gaar dat we meteen zijn gaan slapen.
De derde dag in La Paz konden we eindelijk even rustig aan doen. Ik was alsnog vroeg wakker maar ben lekker in bed gebleven en heb wat research gedaan naar de amazone. M’n plan was om daar vanuit La Paz heen te gaan voor een 3-daagse tour. Ik had moeite met het vinden van een goede organisatie, de vluchten waren duur en ik merkte aan mezelf dat ik er eigenlijk helemaal niet zo’n zin in had. Het is nu regenseizoen waardoor er nog meer muggen zijn en de boot waarmee je door de amazone vaart heeft geen overkapping dus dat klonk ook niet heel aanlokkelijk. Ik besloot de amazone te skippen en met Malou mee te gaan naar Uyuni die avond. De 3-daagse tour over de zoutvlaktes zou een super leuke afsluiter zijn van het reizen samen! We hebben wederom genoten van ons eigen ontbijtje in de zon, rustig onze spullen gepakt en uitgecheckt. Omdat de straten van La Paz zo in hoogte verschillen en om verkeersdrukte te minderen is er een kabelbaan netwerk over de hele stad. Locals gebruiken dit om van A naar B te komen maar voor ons was het erg leuk om de verschillende wijken van bovenaf te zien en een mooi uitzicht over de stad te hebben zonder na een blok te hijgen. Ik had trouwens nóg steeds spierpijn in m’n kuiten van de Colca Canyon. Na een paar ritjes zijn we terug gegaan naar het café met de lekkere carrot cake voor lunch en vanzelfsprekend nog een stuk carrot cake. Daarna zijn we langs wat souvenirwinkeltjes gaan struinen om handschoenen, een sjaal en een muts te kopen voor in Uyuni. Ook zijn we langs de terminal gegaan om bustickets te kopen voor de nachtbus die avond. Al met al toch weer best veel gedaan op een dag maar het was gezellig en ontspannend. Die avond hebben we om 20u de nachtbus gepakt naar Uyuni.
De busrit was niet top maar ik heb best wat kunnen slapen dus ik voelde me prima. Om 6u kwamen we aan en werden we bedolven door mensen van tour operators. Het was super koud en we wilden gewoon ergens binnen ontbijten en wakker worden zonder al die irritante mensen. We hadden van te voren een café gevonden die goed inspeelt op de nachtbus. Ze gaan om 5am open, hebben ontbijt, een warme douche en je kan je telefoon en andere apparaten opladen. Precies wat we nodig hadden! We hebben daar gehangen tot om 8u alle kantoortjes open gingen. We hadden op basis van verhalen en recensies drie bedrijven waar we langs wilden en een van die drie kiezen om mee te boeken. Er kan nogal wat verschil zitten tussen de kwaliteit van de tour en goedkoop betekent hier vaak niet beter. Omdat er in Uyuni zelf niets te beleven is, gaan de meeste mensen dezelfde ochtend van aankomst weg op tour naar de zoutvlaktes. Het was even stressen omdat de organisatie die we wilden twee mensen extra nodig had om een nieuwe auto ‘te openen’, de tweede überhaupt geen mensen had en de derde vol zat. We waren even bang dat we niet konden vertrekken. Uiteindelijk hebben we een andere organisatie gevonden en omdat het zo last minute was nog €30 van de prijs af kunnen lullen. We hadden nog even tijd om snel een broodje, water en wc-papier in te slaan en toen begon de briefing. De gids sprak goed Engels en kwam heel gepassioneerd over. Om 11u vertrokken we met twee jeeps, 10 mensen, 2 chauffeurs en 1 gids voor 3 dagen avontuur!
Deze tour was absoluut m’n hoogtepunt van Bolivia en staat zeker in de top 3 van hoogtepunten tijdens deze reis. De eerste dag hebben we weinig in de auto gezeten. We maakten een stop bij een ‘begraafplaats’ voor treinen, een fabriekje waar het zout wordt verwerkt en toen bij dé zoutvlaktes. We hadden een strak blauwe lucht, amper wind en een hele krachtige zon die binnen no time mijn scheiding rood had. Er lijkt geen eind te komen aan de kilometers lange vlaktes. We hadden even tijd om foto’s te maken en toen kregen we een super lekkere picknick als lunch buiten op de zoutvlaktes. De cliché grap ‘is er ook zout?’ is zeker gemaakt. Na de lunch reden we naar een ander deel van de vlaktes waar we tijd hadden voor de perspectief fotoshoots met attributen. De volgende stop was een soort eiland met koraal erop en mega veel cactussen. Vroeger was het water onder de zoutvlaktes een meer maar dat is overstroomd door de zee en zo ontstond de laag zout op het water. Door plaatverschuivingen zijn stukken die vroeger onder water lagen omhoog geduwd. Het koraal is vanzelfsprekend dood maar het was heel cool om dingen die je normaal met snorkelen of duiken ziet nu op het droge te zien. We zijn omhoog gelopen voor een 360 graden uitzicht over de vlaktes en daarna een stuk gaan rijden voor een mooie plek om de zonsondergang te kijken. De gids had als verrassing rode wijn en chips mee en we waren allemaal even heel gelukkig met de situatie. Een super gezellige groep, leuke dag, mooi uitzicht, muziekje uit de auto op de achtergrond (ik was de hele trip DJ) en een wijntje in je hand. Eenmaal aangekomen bij het hostel was iedereen kapot van de lange dag. Na het eten was het tijd voor een warme douche en om ons bed in te gaan.
De tweede dag hebben we wat meer in de auto gezeten. Om 6.30 was het ontbijt en om 7u vertrokken we. We zijn langs prachtige meren gegaan, meer opgedroogd koraal, vulkanen en reden uren door de ongerepte woestijn. We hebben flamingo’s, lama’s, struisvogels en een vos gezien. Het gaf zo’n vrij gevoel om te roadtrippen door the middle of nowhere met een muziekje op en te dagdromen terwijl de mooie landschappen voorbij raasden. Malou en ik waren ook erg blij dat we niet bij een overdreven Amerikaanse meid in de auto zaten die alleen maar kon praten over haar leven als lerares in Korea. Wij zaten absoluut in de coole-mensen-auto (lol!). De tweede accommodatie was erg basic maar dat wisten we van te voren. 200m vanaf het hostel zit een kleine hotspring met heerlijk warm water. Na het eten zijn we met 5 van de groep erin gegaan met wijn en chips en hebben we naar de prachtige sterren gekeken. Er was ook geen douche in het hostel dus dit was top om even op te frissen. ‘s Avonds koelt het flink af dus we zaten tot onze schouders in het water met een muts op om zo min mogelijk warmte te verliezen.
De derde dag bestond vooral uit terug rijden. Ik had een beetje last van m’n buik, ben nog steeds snot verkouden en was erg moe van de volle dagen en 24/7 samen zijn met zo’n groep. Ik had wel weer behoefte aan wat me-time. Eenmaal terug in Uyuni ben ik met Malou bustickets gaan kopen. Zij gaat terug naar La Paz en ik naar Potosi. Ik had daarna nog even tijd om m’n berichten bij te werken en avondeten te halen voordat ik afscheid moest nemen van Malou. We hebben 3 mega leuke weken gehad en ik ga d’r zeker weer zien in Utrecht! Om 18u ging mijn bus naar Potosi. Dit is een stad 4 uur van Uyuni vandaan die bekend staat om haar actieve mijnen en onder andere zilverwinning. Ik ben nog nooit in een mijn geweest en ik wilde wel meer weten over de omstandigheden waarin de mijnwerkers werken. In Potosi zijn niet zoveel hostels met dorms dus ik besloot mezelf te verwennen met een privé kamer om even goed uit te kunnen rusten. Rond 22u kwam ik aan en ben ik meteen m’n bed in gedoken. Het is me zowaar gelukt om uit te slapen (9u)! De dag vulde zich redelijk makkelijk met rustig ontbijten, uitgebreid douchen, FaceTimen met Bas, paps en mams, Anouk en Simone, lunchen en dingen uitzoeken voor Argentinië en de weg ernaar toe. Het was echt heel lekker om een eigen kamer met badkamer te hebben waar je al je zooi gewoon kan laten liggen, geen rekening hoeft te houden met anderen en je even kan terugtrekken.
M’n tweede dag in Potosi heb ik weer een rustige ochtend gehad. Ik ben even door het centrum gelopen en na 8 pogingen bij verschillende banken heb ik het voor elkaar gekregen om dollars te pinnen. De waarde van de Argentijnse peso is nu heel laag waardoor het slim is om stabiele dollars mee te nemen naar Argentinië en die daar om te wisselen in kleine hoeveelheden. Na de lunch begon mijn tour door een mijn samen met 5 anderen. De gids probeerde soms iets te grappig te zijn en sprak niet bijster goed Engels maar hij deed erg zijn best. Hij is zelf op zijn 8e begonnen als mijnwerker en heeft het 27 jaar gedaan voordat hij als gids is gaan werken. We kregen een pak en laarzen aan voor het stof, een helm met lamp en een mondkapje. Ook kochten we sap, coca bladeren en dynamiet als cadeaus voor de mijnwerkers. De meeste mijnwerkers werken zo’n 12u per dag. Tijdens zo’n dag leven ze op sap en coca bladeren die de eetlust verminderen. Je zag ze allemaal met zo’n prop in hun wang zitten. Na 4 uur is de smaak van de bladeren weg en weten ze dat ze even mogen rusten. Ook helpt het tegen hoogteziekte. Het was heel leip om in de mijn te zijn en op sommige smalle diepe stukjes ook best benauwend. Het was bizar om te zien in wat voor erbarmelijke omstandigheden de mijnwerkers werken. In de mijn was ook een offerplaats voor Pacha Mama. Elke vrijdag drinken de mijnwerkers 96% alcohol en dat offeren ze ook samen met sigaretten en coca bladeren in de hoop voor geluk en goede kwaliteit. Ik was blij toen ik weer daglicht zag en we door konden naar de fabriek waar het zilver, zink, lood en mineralen worden gescheiden van de stenen. Na de tour kon ik gelukkig nog even douchen in het hostel, eten en met de taxi naar de terminal. Om 20.30 ging m’n bus naar Villazon, het grensplaatsje aan de kan van Bolivia.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
