San Juan del Sur en de reis naar Utila, Honduras

San Juan del Sur is een klein dorpje aan de Pacifische kust. Het trekt veel toeristen vanwege het grote feest, Sunday Funday, wat elke zondag plaatsvindt in meerdere hostels met zwembad. Ook kan je hier goed surfen. We hebben dit keer gekozen voor een wat meer partyhostel om wat mensen te leren kennen om mee naar het feest te gaan. We hebben ’s avonds door het dorpje gelopen met Sarah en Karolin en er was karaoke bij de bar in het hostel.

Zaterdag zijn we in de achterbak van een auto naar het strand vervoerd. Siem en ik mochten met onze uitslag helaas niet in de zon dus het werd een dagje lezen onder een parasol, ook niets mis mee! De medicatie maakte je heel slaperig waardoor we er die avond al vroeg in lagen.
Zondag was het zo ver, Sunday Funday! De dokter had ons heel duidelijk gezegd dat alcohol en die medicatie geen goede combinatie was. Dus besloten we die dag onze medicatie niet te nemen want gedronken ging er absoluut wel worden. Om 11u liepen we met een groep mensen van het hostel naar het hostel waar het feest begon om kaartjes te kopen. Daarna begonnen de pre-drinks in ons eigen hostel in het zwembad. De sfeer zat er al goed in en de watermeloen met rum smaakte naar meer.

We sloten ons, samen met de Duitse chicks, aan bij een groep Nederlanders. Eentje had ik al gespot en duidelijk gemaakt bij de andere meiden dat dat mijn projectje ging worden die avond;). We hebben nog even wat gegeten en toen zijn we naar het feest gegaan. Tussen de hostels reden shuttles om iedereen te vervoeren. Het was echt mega leuk! Iedereen stond lekker te dansen in bikini bij het zwembad en de drankjes vloeiden rijkelijk. Ik heb Simone eigenlijk weinig gezien die avond. We waren allebei op boevenpad. Ik heb de hele dag met Bas (het project) staan lullen en Siem vermaakte zich met de Engelsman met wie we de grens over waren gegaan. Rond 22u was ik uitgespeeld en ben ik naar huis gegaan. Misschien was drinken en medicatie in je bloed hebben toch niet helemaal een goed idee maar zoals Karolin altijd zei ‘’no risk, no fun.’’ De volgende ochtend was het bloedheet en de kater was enorm. Het ontbijt ging er slecht in. Bas maakte de dag iets dragelijker door me een colaatje te brengen. We hebben nog even gechilld op het dakterras en toen zijn we met de chickenbus naar Managua, de hoofdstad van Nicaragua, gegaan. Chickenbussen zijn oude Amerikaanse schoolbussen die allang zijn afgeschreven maar hier nog gerust 10 jaar doorrijden. Ze dienen hier als lokale bus die z’n naam te danken heeft aan de dieren die soms meegaan. Alles groter dan een biggetje moet op het dak, de rest mag in de bus. De bussen worden vaak geschilderd in vrolijke kleuren en de laatste Spaanse hitjes galmen door de speakers. Naast de buschauffeur is er nog iemand (weer een baan erbij!) die het geld regelt en op het dak klimt om je tas erop of eraf te gooien.

Hondsbrak, warm en moe in een chickenbus was een hele ervaring, nooit maar dan ook nooit meer. Als klapper op de vuurpijl was Simone ook nog eens vergeten de bevestigingsmail van ons hostel (ze had voor het eerst een hostel geboekt) binnen te halen dus we wisten geen naam of adres. Uiteindelijk heb ik gefixt dat Siem kon inloggen op d’r mail op de smartphone van een meisje in een tankstation wat goed Engels sprak. We namen een taxi naar het busstation want daar moest het ergens in de buurt zijn. Echter weigerde de taxi naar het adres van het hostel te rijden want volgens hem was het een onveilige buurt (top uitgekozen Siem! Voortaan doe ik weer de hostels en jij de route). We hebben een kamer genomen in een homestay naast de bushalte. De kamer rook naar alsof er de dag ervoor iemand was overleden maar de gastvrouw was lief en maakte voor ons spaghetti bolognese. We zijn ook naar de supermarkt geweest om even flink inkopen te doen voor de volgende dag. Om 5u ’s ochtends vertrok namelijk de bus naar Honduras.

De busrit was lang. 14 uur maarliefts. Echter waren de stoelen comfortabel, de airco deed het goed en de buschauffeur reed lekker door. Zodra we de grens over waren werd de weg een stuk slechter. Overal zaten grote gaten in de weg. Ook de armoede in dit land was meteen goed merkbaar. In Tegucigalpa, de hoofdstad van Honduras, stopte we voor een halfuur om even te eten. Plaspauzes waren niet nodig want er was een toilet achterin de bus die zelfs werd schoongemaakt tijdens de pauze. Wij hebben de uren uitgezeten met eten, muziek luisteren en pogingen tot slapen. Om 19u kwamen we aan in San Pedro Sula, de gevaarlijkste stad van de wereld. Na 20 minuten kwam de vrouw van ons hostel ons ophalen. Volgens mij dacht ze dat het een automaat was want optrekken in z'n 5 klonk niet heel goed, het lukte overigens wel! De moeder van het guesthouse was zo lief en de kamer was top. Haar zoon liep met ons mee toen we nog even wat eten wilden halen op straat. De volgende ochtend bracht ze ons weer naar het busstation.

Op het busstation was goed te merken dat dit land niet zo veilig is. Om een kaartje te kopen hebben ze je paspoort nodig, je bagage wordt apart ingecheckt, je moet door beveiligingspoortjes heen en voordat je de bus instapt moet je in een camera kijken. Ook zijn alle ramen van auto’s en bussen hier geblindeerd. We namen de bus naar La Ceiba, vanaf daar een taxi naar de kade en na 2,5 uur wachten de boot naar Utila. Het regende heel hard en de zee was wild. Ik heb de volledige 3 kwartier me vastgehouden en naar de horizon gekeken om niet te hoeven overgeven.