Antigua en de reis naar huis
Door: Milou
Blijf op de hoogte en volg Milou
13 September 2017 | Guatemala, Antigua
Het begin van de rit naar Antigua verliep goed. We hadden lekker de ruimte, de chauffeur reed lekker door en de weg was goed. Ook de grensovergang ging heel soepel. Ik kon zelfs nog even terug Honduras inlopen om m’n laatste limpiera’s te wisselen voor quetzales. Helaas veranderde deze comfort drastisch na de pauze. We kwamen terecht in een eindeloze file door wegwerkzaamheden aan een nieuwe snelweg. Op een gegeven moment begon het ook keihard te regenen waardoor alles nog langzamer ging. We werden 4 uur later dan gepland afgezet ergens in de stad. We hadden geen idee waar we waren en het regende nog steeds keihard. We waren moe en hongerig en ik kon wel janken van ellende.
We vonden ons hostel en we zijn zonder eten naar bed gegaan omdat we onze ogen niet meer open konden houden. De volgende ochtend was alles beter. Het was prachtig weer met een fris briesje. Antigua ligt op zo’n 2000 meter hoogte en was vroeger de hoofdstad van Guatemala. Na de Spaanse overheersing is de stad jaren onbewoond gebleven waardoor alle prachtige koloniale panden goed bewaard zijn gebleven. Deze panden zijn nu in gebruik van hostels, restaurants en winkels. We hebben heerlijk ontbeten en uren lang koffie gedronken bij een leuk cafeetje en plannen gemaakt voor de komende dagen. We waren eerst van plan om ook nog naar Lake Atítlan en te gaan maar we zijn klaar met dagen in de bus zitten en willen hier gewoon alles doen wat er te doen is.
Die ochtend heeft Bas me over whatsapp overgehaald om de Acatenango vulkaan te gaan beklimmen. Simone wilde dit sowieso al doen maar ik zag het niet echt zitten. In de veronderstelling dat het uitzicht het allemaal waard is, heb ik toegezegd en zijn we ons gaan voorbereiden. Op de tweede hands kledingmarkt hebben we een muts, thermoshirt en sokken gekocht en op de markt ernaast fruit en snacks voor tijdens de tocht. Verder hebben we nog wat rondgelopen door de stad.
Donderdagochtend was het zo ver, we gaan een vulkaan beklimmen! De Acatenango vulkaan is een van de vier vulkanen rondom Antigua en staat naast El Fuego (het vuur) vulkaan, die elke 20 minuten uitbarst. Door de Acatenango vulkaan te beklimmen kan je vanaf de top de Fuego prachtig zien uitbarsten. We werden opgehaald met een bus en kregen onze voedselpakketten. We waren blij dat we extra eten en drinken hadden meegenomen want dit was bij lange na niet genoeg. Bij aankomst was het al een stuk frisser. We kregen onze tent, matjes, slaapzakken en jassen en we huurden twee stokken en twee paar handschoenen. Ik had ook nog een echte backpack gehuurd aangezien m’n eigen niet echt support geeft voor je rug. Om 11.30 begon het. Na 2 minuten dacht ik ‘Oh mijn God, waar ben ik aan begonnen??!’ Na een kwartier vervloekte ik Simone en Bas dat ze me over hadden gehaald. Na een halfuur flikkerden we onze tas op een paard die ze naar de pauze plek bracht.
De pauzes waren kort en het tempo lag hoog. De hoogte was goed te merken in de lucht. Het pad was ontzettend steil en bestond uit zand en brokstukken van de vulkaan die soms afbraken als je erop ging staan. De wandelstok was echt een must. Na 1,5 uur hadden we lunchpauze en was het tijd dat ik de tent ging dragen. Ik ging helemaal kapot met zo’n 15 kilo op m’n rug en het huilen stond me nader dan het lachen. Toen het ook nog begon te spetteren was ik er klaar mee. Gelukkig zag een van de drie gidsen mijn wanhoop en nam hij de tent over tot aan het kamp. Daarna ging het beter maar Jezus wat was dit zwaar. We sleepten elkaar er doorheen en stap voor stap voelden we de cellulitis van onze dijen smelten. De lucht werd steeds ijler, de temperatuur ging omlaag en de uitzichten werden mooier en mooier. Het laatste uur was iets vlakker. Met Spaanse hitjes in m’n oren bereikten we het kamp om 16.30.
Terwijl Simone foto’s maakte, zette ik de tent op. Zij had immer 1,5 uur de tent gedragen. Mijn kampeerskills kwamen goed van pas. Ik maakte haringen van een houten stok en spande met stenen een zeil onder een stuk van de tent waar onze backpacks en schoenen droog konden liggen. Toen we helemaal ingepakt met biertje en een zak chips eindelijk konden zitten bekroop ons een toch wel heel gelukkig gevoel. Dit hadden we toch maar even gedaan! Twee Nederlanders hadden een of andere obscure lokale drank meegenomen waar je lekker warm van bleef. De gidsen maakten kampvuur en we kregen allemaal wat kokend water om onze instant noodles mee te verwarmen. Heerlijk, maar niet heus. Zodra het eten op was barstte de bui los. Het begon keihard te regenen en te onweren. Onze tent stond iets lager dus met een zaklamp in m’n mond maakte ik snel de tocht naar beneden. Het tentje was zo klein dat zo goed als alles nat werd of al was. Het was pas 20.30 maar we gingen maar slapen. Het vroor ietsjes maar voor m’n gevoel lag ik op de noordpool. Ik heb het nog nooit in m’n leven zo koud gehad. Ook hadden we allebei last van hoogteziekte.
Om 3.45 werden we geroepen. Het was tijd voor het laatste stuk. Met frisse tegenzin kwamen we onze tent uit. Het was gelukkig droog en we konden El Fuego al zien uitbarsten, ongelooflijk mooi! De laatste 400 meter naar de top waren bizar zwaar. Ik heb elke 30 seconden aan opgeven gedacht en ook bij Simone stonden de tranen in haar ogen. We ergerden ons aan de gids met z’n “Vamos chickas, vamos!” Vamos?? Ff Tranquilo por favor. Een halfuur voor het eind hakte Siem de knoop door. “Amigo, no mas’’. Ik vond dit een hele opluchting want ik zag het ook echt niet meer zitten. Het was namelijk zo mistig dat je toch niets kon zien op de top. Ook vonden we het veel te gevaarlijk. Het was zo steil en je zakte elke stap wel een halve meter weg in het mulle vulkaanzand. Een van de gidsen liep met ons mee terug naar het kamp. Tien minuten later kwam de rest van de groep eraan, ook zij waren terug gegaan omdat het niet verantwoord was door te gaan. Heel jammer, maar helaas. We hebben in ieder geval El Fuego meerdere keren prachtig zien uitbarsten en sowieso was het uitzicht vanaf het kamp waanzinnig.
We ontbeten bij het kampvuur en daarna was het tijd om de spullen in te pakken en aan de afdaling te gaan beginnen. Ik nam de tent voor de eerste twee uur, Simone het laatste uur. Het afdalen ging een stuk gemakkelijker ook al begonnen m’n knieën op een gegeven moment wel echt pijn te doen. Omdat het zo steil is en je slechte grip hebt maak je zulke grote klappen die je knieën allemaal opvangen. Na 3,5 uur waren we uiteindelijk beneden. Nunca mas! (nooit meer!) riep ik terwijl een groep net naar boven ging. In het busje terug begon het keihard te regenen. We hadden medelijden met de mensen die op dat moment aan het lopen waren. Wij hebben tijdens het lopen namelijk wel heel erg geluk gehad met het weer!
We werden terug gebracht naar ons oude hostel en konden daar gelukkig nog even warm douchen voordat we naar ons nieuwe hostel verhuisden. We hebben eerst uitgebreid geluncht en koffie gedronken in ons favoriete cafe en daarna een tuktuk gepakt naar El Hostal. De rest van de dag hebben we gechilld en ’s avonds onszelf getrakteerd op ravioli en rode wijn. De volgende ochtend hadden we een koffietour gepland. We gingen ons na lange tijd weer eens wagen aan een chickenbus. Iets te laat vertrokken maar we konden het nog prima halen. Tot dat de bus niet stopte bij onze halte. Een en al drama met de weg vinden en uiteindelijk kwamen we een uur te laat aan bij de kerk waar we hadden afgesproken. Het lukte niet om de gids te bellen dus we zijn maar terug gegaan naar Antigua. Gelukkig lukten het ons te regelen dat we mee konden doen met de tour van die middag. Dus na een lekkere lunch deden we de hele trip opnieuw alleen dit keer goed en op tijd.
De koffietour was ontzettend leuk. Koffieboer Mercedes en een jonge jongen als vertaler namen ons mee de koffieplantages in. We kregen uitgelegd hoe de koffiebomen groeien, hoe de bonen geoogst worden en daarna gingen we naar het huis van Mercedes om de rest van het proces te bekijken. De bonen worden geschild, gewassen en uitgezocht. In de keuken mochten we de bonen zelf roosteren en malen en toen was het tijd om te proeven! We kregen van de vrouw en dochter van Mercedes ook nog zelfgemaakte pindakaas te proeven en we besloten een potje te kopen. Ook kregen we allebei een zak koffiebonen mee, super lief! s Avonds hebben we met een Nederlandse vrouw, Marleen, weer bij onze favoriete Italiaan gegeten. Daarna was er een technofeest in een verlaten zwembad. Ik was gesloopt en de spierpijn in mijn benen was onwerkelijk. Simone is er heen gegaan met Marleen en ik ben lekker de binnenkant van m’n oogleden gaan bekijken.
Onze laatste dag in Antigua hebben we niet zoveel gedaan. We hebben we lekker uitgeslapen en nog een beetje rondgelopen door de stad. We zijn een berg op geklommen voor een mooi uitzicht over de hele stad. We hadden al 2 dagen niet gedoucht omdat de waterleidingen kapot waren door hevige regenval. Er stond alleen in de wc een ton met regenwater om de wc mee door te spoelen. Uit de douche of uit de wastafel kwam geen druppel. Na lang zeuren kreeg ik een klein emmertje water waar ik mezelf mee mocht wassen. Die avond moesten we onze tas inpakken. Het avontuur zit erop! Om 2u ’s nachts werden we opgehaald door de taxi om naar het vliegveld te gaan. Na het inchecken heb ik er bij Simone eerst een grote koffie en ontbijt ingegooid om de sfeer te bemoedigen. Het werkte. De vlucht naar Houston verliep soepel. Op Houston verbaasden we ons weer over de onvriendelijkheid van het personeel. Ze doen echt alsof je debiel bent en pushen je onnodig. We moesten wel even gniffelen bij alle borden die waarschuwde voor zika. Dat wij dit nog geen week geleden hadden gehad, hielden we mooi even voor onszelf. We hadden gehoopt dat we voor de 6 uur wachten op Houston in een andere vleugel dan de vorige keer terecht zouden komen maar helaas. We hebben weer gegeten bij Ruby’s diner en ons verbaasd over de drammerigheid. Zodra je je laatste hap in je mond hebt komt de serveerster vragen of je nog koffie wilt en zo niet, heeft ze de rekening al in haar hand. Heel gezellig!
De uren daarna stortten we in. We hebben op de grond in een hoek van de gate geslapen en gingen als twee zombies het vliegtuig in. De tweede vlucht was prima en de tijd ging redelijk snel. Simones schermpje deed het niet dus die heeft er maar twee rode wijn in gegooid zodat ze kon slapen. Altijd in oplossingen denken he! Bij aankomst ging alles gelukkig snel en Simones ouders stonden ons op te wachten met vers sap en croissants. Het was een onvergetelijk reis en ik heb er ontzettend veel mooie herinneringen bij! M’n eerstvolgende reis (na Zuid-Korea en de Filipijnen hihi) gaat absoluut naar Latijns-Amerika want ik ben nog lang niet klaar!
We vonden ons hostel en we zijn zonder eten naar bed gegaan omdat we onze ogen niet meer open konden houden. De volgende ochtend was alles beter. Het was prachtig weer met een fris briesje. Antigua ligt op zo’n 2000 meter hoogte en was vroeger de hoofdstad van Guatemala. Na de Spaanse overheersing is de stad jaren onbewoond gebleven waardoor alle prachtige koloniale panden goed bewaard zijn gebleven. Deze panden zijn nu in gebruik van hostels, restaurants en winkels. We hebben heerlijk ontbeten en uren lang koffie gedronken bij een leuk cafeetje en plannen gemaakt voor de komende dagen. We waren eerst van plan om ook nog naar Lake Atítlan en te gaan maar we zijn klaar met dagen in de bus zitten en willen hier gewoon alles doen wat er te doen is.
Die ochtend heeft Bas me over whatsapp overgehaald om de Acatenango vulkaan te gaan beklimmen. Simone wilde dit sowieso al doen maar ik zag het niet echt zitten. In de veronderstelling dat het uitzicht het allemaal waard is, heb ik toegezegd en zijn we ons gaan voorbereiden. Op de tweede hands kledingmarkt hebben we een muts, thermoshirt en sokken gekocht en op de markt ernaast fruit en snacks voor tijdens de tocht. Verder hebben we nog wat rondgelopen door de stad.
Donderdagochtend was het zo ver, we gaan een vulkaan beklimmen! De Acatenango vulkaan is een van de vier vulkanen rondom Antigua en staat naast El Fuego (het vuur) vulkaan, die elke 20 minuten uitbarst. Door de Acatenango vulkaan te beklimmen kan je vanaf de top de Fuego prachtig zien uitbarsten. We werden opgehaald met een bus en kregen onze voedselpakketten. We waren blij dat we extra eten en drinken hadden meegenomen want dit was bij lange na niet genoeg. Bij aankomst was het al een stuk frisser. We kregen onze tent, matjes, slaapzakken en jassen en we huurden twee stokken en twee paar handschoenen. Ik had ook nog een echte backpack gehuurd aangezien m’n eigen niet echt support geeft voor je rug. Om 11.30 begon het. Na 2 minuten dacht ik ‘Oh mijn God, waar ben ik aan begonnen??!’ Na een kwartier vervloekte ik Simone en Bas dat ze me over hadden gehaald. Na een halfuur flikkerden we onze tas op een paard die ze naar de pauze plek bracht.
De pauzes waren kort en het tempo lag hoog. De hoogte was goed te merken in de lucht. Het pad was ontzettend steil en bestond uit zand en brokstukken van de vulkaan die soms afbraken als je erop ging staan. De wandelstok was echt een must. Na 1,5 uur hadden we lunchpauze en was het tijd dat ik de tent ging dragen. Ik ging helemaal kapot met zo’n 15 kilo op m’n rug en het huilen stond me nader dan het lachen. Toen het ook nog begon te spetteren was ik er klaar mee. Gelukkig zag een van de drie gidsen mijn wanhoop en nam hij de tent over tot aan het kamp. Daarna ging het beter maar Jezus wat was dit zwaar. We sleepten elkaar er doorheen en stap voor stap voelden we de cellulitis van onze dijen smelten. De lucht werd steeds ijler, de temperatuur ging omlaag en de uitzichten werden mooier en mooier. Het laatste uur was iets vlakker. Met Spaanse hitjes in m’n oren bereikten we het kamp om 16.30.
Terwijl Simone foto’s maakte, zette ik de tent op. Zij had immer 1,5 uur de tent gedragen. Mijn kampeerskills kwamen goed van pas. Ik maakte haringen van een houten stok en spande met stenen een zeil onder een stuk van de tent waar onze backpacks en schoenen droog konden liggen. Toen we helemaal ingepakt met biertje en een zak chips eindelijk konden zitten bekroop ons een toch wel heel gelukkig gevoel. Dit hadden we toch maar even gedaan! Twee Nederlanders hadden een of andere obscure lokale drank meegenomen waar je lekker warm van bleef. De gidsen maakten kampvuur en we kregen allemaal wat kokend water om onze instant noodles mee te verwarmen. Heerlijk, maar niet heus. Zodra het eten op was barstte de bui los. Het begon keihard te regenen en te onweren. Onze tent stond iets lager dus met een zaklamp in m’n mond maakte ik snel de tocht naar beneden. Het tentje was zo klein dat zo goed als alles nat werd of al was. Het was pas 20.30 maar we gingen maar slapen. Het vroor ietsjes maar voor m’n gevoel lag ik op de noordpool. Ik heb het nog nooit in m’n leven zo koud gehad. Ook hadden we allebei last van hoogteziekte.
Om 3.45 werden we geroepen. Het was tijd voor het laatste stuk. Met frisse tegenzin kwamen we onze tent uit. Het was gelukkig droog en we konden El Fuego al zien uitbarsten, ongelooflijk mooi! De laatste 400 meter naar de top waren bizar zwaar. Ik heb elke 30 seconden aan opgeven gedacht en ook bij Simone stonden de tranen in haar ogen. We ergerden ons aan de gids met z’n “Vamos chickas, vamos!” Vamos?? Ff Tranquilo por favor. Een halfuur voor het eind hakte Siem de knoop door. “Amigo, no mas’’. Ik vond dit een hele opluchting want ik zag het ook echt niet meer zitten. Het was namelijk zo mistig dat je toch niets kon zien op de top. Ook vonden we het veel te gevaarlijk. Het was zo steil en je zakte elke stap wel een halve meter weg in het mulle vulkaanzand. Een van de gidsen liep met ons mee terug naar het kamp. Tien minuten later kwam de rest van de groep eraan, ook zij waren terug gegaan omdat het niet verantwoord was door te gaan. Heel jammer, maar helaas. We hebben in ieder geval El Fuego meerdere keren prachtig zien uitbarsten en sowieso was het uitzicht vanaf het kamp waanzinnig.
We ontbeten bij het kampvuur en daarna was het tijd om de spullen in te pakken en aan de afdaling te gaan beginnen. Ik nam de tent voor de eerste twee uur, Simone het laatste uur. Het afdalen ging een stuk gemakkelijker ook al begonnen m’n knieën op een gegeven moment wel echt pijn te doen. Omdat het zo steil is en je slechte grip hebt maak je zulke grote klappen die je knieën allemaal opvangen. Na 3,5 uur waren we uiteindelijk beneden. Nunca mas! (nooit meer!) riep ik terwijl een groep net naar boven ging. In het busje terug begon het keihard te regenen. We hadden medelijden met de mensen die op dat moment aan het lopen waren. Wij hebben tijdens het lopen namelijk wel heel erg geluk gehad met het weer!
We werden terug gebracht naar ons oude hostel en konden daar gelukkig nog even warm douchen voordat we naar ons nieuwe hostel verhuisden. We hebben eerst uitgebreid geluncht en koffie gedronken in ons favoriete cafe en daarna een tuktuk gepakt naar El Hostal. De rest van de dag hebben we gechilld en ’s avonds onszelf getrakteerd op ravioli en rode wijn. De volgende ochtend hadden we een koffietour gepland. We gingen ons na lange tijd weer eens wagen aan een chickenbus. Iets te laat vertrokken maar we konden het nog prima halen. Tot dat de bus niet stopte bij onze halte. Een en al drama met de weg vinden en uiteindelijk kwamen we een uur te laat aan bij de kerk waar we hadden afgesproken. Het lukte niet om de gids te bellen dus we zijn maar terug gegaan naar Antigua. Gelukkig lukten het ons te regelen dat we mee konden doen met de tour van die middag. Dus na een lekkere lunch deden we de hele trip opnieuw alleen dit keer goed en op tijd.
De koffietour was ontzettend leuk. Koffieboer Mercedes en een jonge jongen als vertaler namen ons mee de koffieplantages in. We kregen uitgelegd hoe de koffiebomen groeien, hoe de bonen geoogst worden en daarna gingen we naar het huis van Mercedes om de rest van het proces te bekijken. De bonen worden geschild, gewassen en uitgezocht. In de keuken mochten we de bonen zelf roosteren en malen en toen was het tijd om te proeven! We kregen van de vrouw en dochter van Mercedes ook nog zelfgemaakte pindakaas te proeven en we besloten een potje te kopen. Ook kregen we allebei een zak koffiebonen mee, super lief! s Avonds hebben we met een Nederlandse vrouw, Marleen, weer bij onze favoriete Italiaan gegeten. Daarna was er een technofeest in een verlaten zwembad. Ik was gesloopt en de spierpijn in mijn benen was onwerkelijk. Simone is er heen gegaan met Marleen en ik ben lekker de binnenkant van m’n oogleden gaan bekijken.
Onze laatste dag in Antigua hebben we niet zoveel gedaan. We hebben we lekker uitgeslapen en nog een beetje rondgelopen door de stad. We zijn een berg op geklommen voor een mooi uitzicht over de hele stad. We hadden al 2 dagen niet gedoucht omdat de waterleidingen kapot waren door hevige regenval. Er stond alleen in de wc een ton met regenwater om de wc mee door te spoelen. Uit de douche of uit de wastafel kwam geen druppel. Na lang zeuren kreeg ik een klein emmertje water waar ik mezelf mee mocht wassen. Die avond moesten we onze tas inpakken. Het avontuur zit erop! Om 2u ’s nachts werden we opgehaald door de taxi om naar het vliegveld te gaan. Na het inchecken heb ik er bij Simone eerst een grote koffie en ontbijt ingegooid om de sfeer te bemoedigen. Het werkte. De vlucht naar Houston verliep soepel. Op Houston verbaasden we ons weer over de onvriendelijkheid van het personeel. Ze doen echt alsof je debiel bent en pushen je onnodig. We moesten wel even gniffelen bij alle borden die waarschuwde voor zika. Dat wij dit nog geen week geleden hadden gehad, hielden we mooi even voor onszelf. We hadden gehoopt dat we voor de 6 uur wachten op Houston in een andere vleugel dan de vorige keer terecht zouden komen maar helaas. We hebben weer gegeten bij Ruby’s diner en ons verbaasd over de drammerigheid. Zodra je je laatste hap in je mond hebt komt de serveerster vragen of je nog koffie wilt en zo niet, heeft ze de rekening al in haar hand. Heel gezellig!
De uren daarna stortten we in. We hebben op de grond in een hoek van de gate geslapen en gingen als twee zombies het vliegtuig in. De tweede vlucht was prima en de tijd ging redelijk snel. Simones schermpje deed het niet dus die heeft er maar twee rode wijn in gegooid zodat ze kon slapen. Altijd in oplossingen denken he! Bij aankomst ging alles gelukkig snel en Simones ouders stonden ons op te wachten met vers sap en croissants. Het was een onvergetelijk reis en ik heb er ontzettend veel mooie herinneringen bij! M’n eerstvolgende reis (na Zuid-Korea en de Filipijnen hihi) gaat absoluut naar Latijns-Amerika want ik ben nog lang niet klaar!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
